Een mooi, zacht, puur en eerlijk verhaal

François, eigenaar van een manege, vindt tijdens een rit een jonge vrouw bewusteloos op het strand. Om redenen die hij niet goed kan verklaren besluit hij om niet de politie te bellen, maar haar thuis op te vangen. De jonge vrouw is erg schuchter en zegt de eerste dagen bijna niets. Uiteindelijk vertelt ze dat haar naam Elsa is, maar geeft aan verder niet over haar verleden te willen praten. François weet dat ze iets verbergt, maar dringt niet aan. Langzaam groeien ze naar elkaar toe en stukje bij beetje leert hij de vrouw achter Elsa kennen. Wie is ze werkelijk en waarom heeft ze alles achtergelaten?

“We hebben elkaar getemd, maar koesteren denk ik allebei nog de vrijheid die we hadden als het schuwe dier dat we waren toen we elkaar ontmoetten.”

Mooi, zacht, puur en eerlijk. Dat waren de eerste woorden die bij me opkwamen toen ik begon met het schrijven van deze recensie. Laure Manel heeft een hele mooie, bijna lieflijke schrijfstijl. Door de beeldende omschrijvingen van de Bretonse kust waan je je op het strand en voel je de frisse zeelucht bijna op je huid.

Dit is geen verhaal dat heel snel gaat en waar de gebeurtenissen elkaar in sneltempo opvolgen. Maar juist dat vind ik het mooie aan dit boek. De karakterontwikkelingen van François en Elsa staan centraal. Beiden hebben veel gemaakt waardoor ze het moeilijk vinden om voor het geluk te kiezen. Heel langzaam komen ze nader tot elkaar. François door engelengeduld te hebben en Elsa door het overwinnen van haar angsten. Extra fijn dat het boek geschreven is vanuit beide perspectieven, omdat je zo een kijkje krijgt in hun (soms best ingewikkelde) gedachten en ze goed leert kennen.

Een boek dat je leert dat geduld en wederzijds respect de beste manieren zijn om iemand echt te leren kennen.

Dank jullie wel New Book Collective en Standaarduitgeverij voor dit mooie recensie-exemplaar