Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Cromwell en zijn tijdgenoten op een ongeëvenaarde, sprankelende, meeslepende, intense en schokkende wijze tot leven gewekt

LiesjeV 24 september 2020
“De spiegel en het licht” is, na “Wolf Hall” en “Het boek Henry”, het derde deel uit de Tudor-trilogie. Het verhaal speelt dus in de zestiende eeuw aan het hof van Hendrik VIII (Henry). Nochtans draait de trilogie voornamelijk rond Thomas Cromwell en zijn rol als staatssecretaris van Henry. Het eerste deel “Wolf Hall” had me meteen in zijn greep en denderde met een rotvaart verder. Van meet af aan - met de indrukwekkende openingsscène waarbij de jonge Thomas net niet doodgemept wordt door zijn dronken vader – was deze roman moeilijk weg te leggen. “Het boek Henry” verwijst dan weer naar een soort “gebruiksaanwijzing” voor iedereen die geregeld met Hendrik VIII moet omgaan. “De spiegel en het licht” vormt met Deel 1.I “Ravage I” de naadloze aansluiting op “Het boek Henry”. De titel van dit deel verwijst naar de chaos en de onzekerheid die door de terechtstelling van Anne Boleyn en “haar medeplichtigen” is ontstaan. Met het huwelijk van Henry met Jane Seymour en de verzoening van Mary met haar vader wordt een zekere vorm van “Herstel” (Deel 1.II) tot stand gebracht. Helaas zal dit herstel niet duurzaam blijken te zijn.
Cromwell is nog steeds de staatssecretaris van Henry, een koning die de dingen niet altijd even duidelijk op een rijtje heeft en daarom beroep doet op Cromwell die altijd - of toch op zijn minst doorgaans - wel scherp van geest is en blijk geeft van een enorm aanpassingsvermogen. De schrijfstijl als dusdanig is vergelijkbaar met de twee vorige delen van de trilogie. De meesterlijke, elegante en tegelijk zeer realistische schrijfstijl en de opbouw zullen mij bijblijven. Mantels schrijfstijl is tevens zeer dynamisch met een constante wisseling van scènes. Daarnaast is er Mantels aandacht voor de alledaagse dingen en de uitgewerkte beschrijvingen van kleding, stoffen, binnenhuisinrichting (vb. de kwaliteit van een tapijt), .... hebben het effect van een teletijdmachine: je wordt meegevoerd naar de tijd van Cromwell en het voelt alsof je in een hoekje van de kamer de verschillende scènes gadeslaat. Ook haar superieur gevoel voor zwarte humor is kenmerkend: een ingehouden, “tongue-in-cheek”, soms gortdroge Britse humor. Understatements zijn hierbij een veelvuldig aangewende stijlfiguur. Cromwell is bij momenten een behoorlijk flegmatiek figuur en daaruit vloeit ook al een zekere humor voort. Geregeld tot vaak is die humor erg donker en bijwijlen zelfs boosaardig spottend. Wat typisch is voor dit derde deel is dat we nu de oudere Cromwell ervaren die terugblikt op het verleden en de balans tracht op te maken van zijn leven tot nu toe. Elementen uit de eerdere delen passeren opnieuw de revue maar steeds met een andere invalshoek of met extra informatie. Is Cromwell onzekerder geworden? In ieder geval spreekt er een zekere onrust uit. Cromwell gaat met open vizier de confrontatie aan met zijn demonen. In dit derde deel valt het ook op dat Thomas milder terugblikt op zijn vader Walter en hun relatie. De oudere Cromwell poogt zijn vader beter te begrijpen. Een positief gevolg van de bijna gedwongen vlucht voor zijn vader naar het Europese vasteland zijn de enorme leeropportuniteiten die hem dit geboden heeft en de verschroeiende ambitie die hij heeft ontwikkeld. Kort door de bocht: zonder gewelddadige, drinkende vader had hij zijn spectaculaire klim in sociale status waarschijnlijk nooit kunnen maken.
In “De spiegel en het licht” gaat Hilary Mantel verder op het indrukwekkende niveau van “Wolf Hall” en “Het boek Henry”: de drie delen zijn ware pageturners, zelfs voor diegenen die vertrouwd zijn met de historische feiten.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van LiesjeV