De wolf en het meisje

Dat er onzichtbare, verzwegen en verborgen verhalen bestaan, die in het geheim leven, en sterven zonder dat ze gehoord zijn.

Heb je het sprookje van De tranenmaker gehoord? Het speelt zich af in het fictieve Grave, een weeshuis waar hoofdpersonage Nica opgroeit, en speelt met een veelvoud aan legendes. Ook de legende van de tranenmaker wordt verteld, maar het is maar een kinderverhaal. Of toch niet?

‘’Hoeveel liefde schuilt er in kleine gebaren, in de fijnheid van twee vingers die de huid aanraken. Heb je je ooit afgevraagd wat de maatstaf is voor het onthullen van de kracht van gevoelens?’’

Op haar zeventiende lijkt het moment gekomen om de verhalen uit haar kindertijd achter zich te laten. Nica’s droom wordt werkelijkheid wanneer het echtpaar Milligan haar wil adopteren. Maar ze is niet het enige kind dat ze meenemen naar huis. Het stel neemt ook de mysterieuze Rigel mee uit de Grave. Rigel is vernoemd naar de helderste ster in Orion, maar hij lijkt meer op een kind, met zwarte ogen die de charme van de nacht draagt. Een jongen met een ongelofelijke charme die iedereen lijkt te betoveren met de melodie die spontaan ontstaat uit de delicate stroming van zijn handen op de toetsen van een piano.

Voor Nica is het alsof haar fantasie eindelijk werkelijkheid is geworden. Ze droomt van een échte familie die haar liefdevol op zal nemen. Ze doet er alles voor om zich aan te passen, maar voor Rigel is dat anders. Hij heeft zijn donkere kant duidelijk niet onder controle en maakt het Nica onmogelijk om samen te leven. Daardoor zijn de herinneringen aan De Grave nooit ver weg.

De sombere donkere toon en gevoelens van angst spelen een grote rol in dit boek. Toch kan ik het niet alleen als goed beoordelen. Het taalgebruik is soms bijna poëtisch, zo mooi, maar het heeft net zo makkelijk uitschieters van vijf sterren naar twee. Gek genoeg doet het boek me denken aan een oude serie die ik eens heb gelezen. Bloemen op zolder. Een vijfdelige serie die zelfs na twintig jaar is blijven hangen, omdat het zo lyrisch, vreemd, donker en incestueus was. Hoe langer je het boek leest, hoe meer je beseft dat het wellicht niet goed af zal lopen. Dat is in De tranenmaker niet anders. Het gevoel van onheil is continu aanwezig waardoor het moeilijk is om het boek uit je hoofd te krijgen.

Maar *** ‘’hij, die alles in zich had om een speerpunt te worden, wordt een schim, een schaduw van wat had kunnen zijn en niet was.’’ Hij, Rigel dus, laat onbewust zien, hoe het gebruik van zwaar en overbodig taalgebruik de hele roman kan verzwaren. De mantra’s & herhalingen hadden er wat mij betreft zeker uit gemogen. Het had helemaal een vijf sterren boek kunnen zijn.

Al lezende kom je erachter waarom de zachtaardige Nica, met haar kleurige pleisters op haar vingers, en ook de brute Rigel zich soms zo weird gedragen. Toch zijn het juist de vreemde reacties die tot de verbeelding spreken. Wat hebben ze daar in De Grave allemaal doorstaan? En waarom hebben ze zo’n hekel aan elkaar?
Door terug te blikken komen de personages tot leven.

De gevoelens vanuit Nica zijn intens. Haar naïviteit, onzekerheid, roep om aandacht en acceptatie voelen echt, maar het is uiteindelijk Rigel die me aan het huilen maakt. Zij is tot alles bereid om haar droom te verdedigen, want alleen als ze de moed heeft om de nachtmerries die haar kwellen onder ogen te zien, zal ze eindelijk vrij kunnen zweven.

Rigel daarentegen is een duistere ziel die niet van zichzelf houdt, sterker nog, hij is ervan overtuigd dat hij niets verdient; desondanks is hij bereid alles te doen om het meisje waarmee hij is opgegroeid te beschermen, ook al beseft ze dat zelf nog niet.

De tranenmaker is een controversieel verhaal over het verwerken van trauma’s, maar ook een verhaal van kracht, zelfwaardering en liefde. Zal de wolf het meisje uiteindelijk verslinden? Om daarachter te komen, moet je dit moderne sprookje tot het einde toe lezen. ;)