Prikkelend bundeltje vol herkenbaarheid en troost

Ziek, zwak en prikkelig: leven met chronische zelfspot
(en een vleugje bittere ellende)

''Je voelt je dus niet zo lekker of je bént niet helemaal lekker. Bij je hoofd dus, welteverstaan. Nee, je hoeft je niet te schamen of te verontschuldigen, je bent in goed gezelschap. De wereld zit vol gekken'' ;)

Ik volg Annelies al een tijdje op Instagram, waar ze regelmatig 'Het gezwets van Annelies' post, met korte stukjes tekst over haar leven. Stukjes waar je als lezer om moet lachen, maar die ook herkenbaar zijn en soms ronduit pijnlijk. Toen Annelies me vroeg, of ik mee wilde doen met de blogtour rondom haar nieuwe boekje, hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Ja natuurlijk!

'Ziek zwak en prikkelig' is geen zelfhulpboek, zegt Annelies, want ze weet het zelf ook niet.
Ze dobbert maar wat rond op de zee die leven heet, in een lekke roeiboot, met een halve peddel en een hoofd dat voortdurend op instorten staat.

Toen ik het boek binnenkreeg was ik er heel blij mee. Buiten dat het er mooi uitziet, en de bladzijden van mooi duurzaam papier , zie ik het vooral als een goedgeschreven en prikkelend bundeltje vol herkenbaarheid en troost. Een cadeautje omdat chronisch ziek zijn een aandoening is die nooit helemaal overgaat en je soms behoefte hebt aan gedeelde smart of een luisterend oor. Iemand die helemaal begrijpt waar jij doorheen gaat, zonder dat je alles opnieuw uit hoeft te leggen. Iemand die met je lacht om blunders en brainfogs, en niet gelijk met een vinger wijst. Je hoeft niet alles in je eentje te doen. Is dat geen troostend idee?

‘’Soms ben ik muziek als ik tekst dacht te zijn en soms ben ik helemaal zonder tekst, moederziel alleen in de angstvallige stilte die in mijn hoofd kan vallen als een dak dat naar beneden komt op een imploderende ziel…’’

De korte hoofdstukken lezen makkelijk weg en toveren al snel een lach op mijn gezicht, maar er staat onder de titel niet voor niets een toevoeging: Leven met chronische zelfspot (en een vleugje bittere ellende). Het hebben van een chronische ziekte brengt niet alleen lichamelijke, maar ook psychische en sociale gevolgen met zich mee. Het betekent het leren omgaan met (soms ingrijpende) lichamelijke veranderingen en veelal angst en onzekerheid. En niet alleen voor de patiënt, maar ook voor naasten.

“Maar… vraag ik me af, zou ik soms, heel soms maar, ook gewoon goed genoeg mogen zijn? Gewoon met mijn fouten en onhebbelijkheden? Dat gewoon vriendelijk, betrokken en begaan zijn genoeg is, als moeder. Dat ik nu eindelijk eens niet meer op school hoef te zitten in mijn hoofd. Dat ik gewoon ‘af’ ben. Zo. Nu. Heel even maar. Zou best fijn, eigenlijk.”

De teksten worden afgewisseld met mooie zelfgenomen foto’s van het buitenleven. Het is een inkijkje in het leven van Annelies. Het laat zien dat ze veel humor heeft, maar ook kwetsbaar is. Haar eerlijkheid is voor mij aandoenlijk en confronterend tegelijk. Ik herken namelijk verdacht veel in haar manier van communiceren. Haar enthousiasme, haar valkuilen en haar boosheid. De teleurstelling in anderen, tussen de regels. Dat ze niet begrijpen dat je niet zomaar mee kunt doen, maar dat je uitgeput bent, omdat ziek zijn bakken vol energie kost. En bovenal de teleurstelling in je eigen lijf dat je constant lijkt te boycotten. De onzekerheid, de twijfel of je het wel goed aanpakt.

Maar 'Ziek, zwak en prikkelig' is ook gewoon mooi! Het niet streven naar groot of gigantisme, maar soms gewoon onthaasten en met aandacht te leven. Nee, leren zeggen op het goede moment. Een aanrader en must-have voor iedereen die chronisch ziek is, of met iemand samenwoont of werkt die chronisch ziek is.