Incrediblybookworm Recensie – Powerless (2)

Het was alweer even geleden dat ik deel één had gelezen, dus toen ik aan dit tweede deel begon, heb ik eerst nog wat stukken teruggelezen. Dat vond ik helemaal niet erg: ondanks dat er in dit boek regelmatig herhaling zit, blijft het universum boeiend en is het verhaal er één waar je heerlijk in kunt wegzakken.

Dit tweede deel sluit naadloos aan op het einde van het eerste. Paedyn Gray is op de vlucht en haar recente confrontatie met de koning van Ilya heeft alles op scherp gezet. Hoewel ze Ilya weet te ontvluchten, komt ze terecht in een compleet nieuwe strijd: ze moet uit handen blijven van de nieuwe Handhaver, Kai Azer. Die dynamiek tussen jager en prooi, met het verleden dat tussen hen in staat, geeft het verhaal meteen spanning, zelfs op momenten dat de actie wat naar de achtergrond verdwijnt.

Het gebruik van meerdere perspectieven, vanuit Paedyn, Kitt en Kai werkt hier ontzettend goed. De afwisseling geeft diepte, omdat je niet alleen ziet wat ze doen, maar ook waarom ze bepaalde keuzes maken. Vooral Kai’s perspectief vond ik een waardevolle aanvulling; het laat zien hoe complex zijn loyaliteit, pijn en plichtsgevoel eigenlijk zijn.

De aantrekkingskracht tussen Pae en Kai is opnieuw duidelijk aanwezig, maar hun gedeelde geschiedenis en de verantwoordelijkheden die op hun schouders rusten, maken het onmogelijk voor hen om zomaar aan dat gevoel toe te geven. Juíst dat voortdurende verzet maakt hun band interessant en geloofwaardig. Ik vond het fantastisch dat de auteur de tijd neemt om hun relatie verder uit te diepen. Door die langzame, emotionele opbouw heeft het einde van het boek veel meer impact dan wanneer het gehaast was geweest.
Een bijzondere toevoeging vond ik het dagboek van Pae’s vader. De fragmenten geven niet alleen extra context, maar zorgen ook voor mooie, emotionele diepgang. Het was een slimme manier om informatie te geven zonder het verhaal te vertragen.

Hoewel ik hoge verwachtingen had van dit tweede deel en die op veel vlakken ook zeker werden waargemaakt, voelde het soms alsof het verhaal hier en daar wat tekortschiet. De focus ligt vrijwel volledig op het verwerken van trauma’s en het helen van de personages, waardoor er minder ruimte is voor grote plotontwikkelingen of wereldbouw. Dat vond ik niet storend, maar het maakt dit deel wel duidelijk meer karaktergericht dan plot gedreven.

Toch kijk ik onwijs uit naar het derde deel. Juist omdat dit boek zo draait om persoonlijke groei en herstel, ben ik enorm benieuwd of deel drie weer meer ruimte biedt voor plot, spanning en grotere ontwikkelingen