Markant leesvoer met vileine humor

Toen ik deze titel voorbij zag komen, bracht het gelijk een lach om mijn mond. Iets met taalgevoel en de flaptekst. Het is een origineel liefdesverhaal, echt iets voor Valentijnsdag. Al zou je het ergens ook een anti-liefdesverhaal kunnen noemen.

Op de omslag een mooi stelletje, arm in arm, onder een rode paraplu. Het tafereel doet denken aan het beeld dat we bij de titelsong; "Singin' in the Rain" van Gene Kelly hebben. Het doet ouderwets aan, maar bovenal lijkt het echte liefde...

Ken je het? Echte liefde? De doorsnee mevrouw Smit- Runderham, in het verhaal is er in ieder geval helemaal klaar mee. Haar echtgenoot heeft helemaal niets bereikt en wordt alleen maar dikker. En een bijzondere vader is het ook al niet. Integendeel alles gaat hem ongemerkt, onverschillig voorbij. En dat zou je volgens mevrouw Smit, gerust de tegenhanger van liefde kunnen noemen. Daar zat ze dan met haar jeugdliefde (was dat het wel?) en dode ziel.

''Kaas was inmiddels nog onbetaalbaarder geworden, maar nog onverminderd populair in het gezin. Daarom rekende mevrouw Smit soms in kaasunits. Het was een beetje haar persoonlijke valuta geworden''

Als mevrouw Smit door omstandigheden haar auto moet verkopen, ontmoet ze een grote knappe man. Ongewild (of toch...) komt er van alles in haar los. Hij heeft haar auto nog niet gekocht, of ze is al tot over haar oren verliefd op hem. Die auto kan nog te pas komen. Ineens ziet ze de zon weer gloren en gebeuren er grootse dingen.

''In minder dan een etmaal was ze getransformeerd van een brave moeder met een hersendode man in de ware vamp''

Helaas hebben we het hier wel over de 'doorsnee' mevrouw Smit. De glorie duurt nooit lang bij haar en al snel neemt haar levensverhaal een vreemde wending. En over vreemde wendingen gesproken, het verhaal wordt naarmate het einde komt steeds heftiger. Je kunt zien dat de auteur zich hier weinig heeft ingehouden. ;)

Mevrouw Smit en de hunk is een absurdistisch levensverhaal en een ironische kroniek van de jaren twintig waarin wij nu leven. Je voelt de lol van de auteur tussen de regels door. Ik heb me dan ook uitstekend vermaakt met al de gekkigheid.

De schrijfstijl van Henk Grunmeijer leest vlot weg en het taalgebruik is uiterst vermakelijk. Het begin trekt de lezer gelijk het verhaal in. Het verhaal wisselt van perspectief. Buiten het verhaal van mevrouw Smit, staan er schuine blokken (van de auteur) die maatschappelijk dieper op de tekst ingaan. Misschien moet je het niet te serieus nemen allemaal, al staat er ook veel waarheid in. Het hekelen haalt de lezer wel een beetje uit het hoofdverhaal, maar zet je tegelijkertijd aan het denken over actuele onderwerpen, als: het koningshuis, huisvesting, politiek, migratie, en de liefde.

''Met jou zou ik weleens een vegaatje willen doen', schreef de man. Een 'vegaatje' was het nieuwe beschuitje. Omdat daar van oorsprong een beetje ei in zat was beschuit van het ontbijttoneel verdwenen''

Mevrouw Smit en de hunk is precies wat de flaptekst zegt te zijn. Het is een satirische wervelwind, met absurde gebeurtenissen, en een lekker bak humor.

Echt iets voor mensen die op zoek zijn naar liefde, of het helemaal zat zijn.