Lezersrecensie
Truth or Dare
’En nu hou je op..’
Denk ik dat papa wil zeggen. Of nou ja, dat denk ik later. Als ik terugdenk. Dan wordt op de achtergrond alles donker door een enorme muur die alle zicht vertroebelt.
Als Ive met haar vader op weg is naar een vakantie op een Waddeneiland, krijgen ze een auto-ongeluk. Geen goed begin. Of die week nog niet erg genoeg is, met ouders die alleen maar met zichzelf bezig zijn en ruzie maken. Ive kan zich wel een leukere vakantie voorstellen. Dieper kan ze niet zinken.
Gelukkig krijgt ze al snel een beetje steun van Evi, een stoere meid die in de jeugdherberg blijkt te logeren zonder ouders, en die heel goed snapt dat ze haar ouders af en toe zat is. Ze spoort haar aan wat meer op zichzelf te vertrouwen en wat los te komen van haar ouders.
Truth or dare? vraagt Evi. Dare natuurlijk, zegt Ive.
Als Ives moeder de volgende dag komt, lijken de problemen alleen maar groter te worden. In plaats van een weekje met elkaar op te trekken, als gezin, vlucht ze steeds naar haar oude jeugdvriendin Clara, die een manege heeft. De belangstelling van de vriendin voor haar moeder lijkt het midden te houden tussen bescherming en een vorm van verliefdheid. Ive vangt soms flarden op die ze liever niet wil horen. Blijkbaar ziet haar moeder een andere toekomst voor zich, op dat eiland – en dat is niet met hen.
Maar ook haar vader wordt regelmatig belaagd door andere vrouwen. Zoals die vrouw met de slangenharen, die haar vader en Ive kwam ophalen van de boot. Hij is zo met het milieu bezig dat hij niet doorheeft wat er om hem heen allemaal gebeurt in dat kleine huisje op het Waddeneiland. Ive krijgt hoofdpijn van de zorgen en ze voelt zich kwetsbaar en vreemd.
Naast het mysterieuze meisje Evi, is er ook nog de man in de gele oliejas, Stanley. Hij is visser en woont in een verlaten strandtent. Ze stimuleren Ive alle twee op hun eigen manier op voor zichzelf op te komen, maar het is soms moeilijk te zien wat echt is en wat niet. Het heeft wel wat weg van een betovering. Maar of die betovering goed uitpakt?
Het is een mooi, sfeervol en soms pijnlijk gezinsverhaal, over uit elkaar vallen en elkaar weer vinden. Zoals in ander werk van Anna van Praag zijn de thema’s herkenbaar en invoelbaar. Ook ouders weten soms niet wat ze willen en doen domme dingen. Persoonlijk zie ik graag dat er in jeugdboeken taboes worden doorbroken. Die eerlijkheid maakt onderwerpen bespreekbaar.
Neem daarbij een aantrekkelijke schrijfstijl en een natuurlijk Waddeneiland als decor en je hebt een spannend jeugdboek.
Wat zou jij kiezen als lezer? En als je jezelf met hen zou vergelijken, ben je dan meer Ive of Evi
Anna van Praag, Noorderlicht, 13+, Lemniscaat, €15,99
Denk ik dat papa wil zeggen. Of nou ja, dat denk ik later. Als ik terugdenk. Dan wordt op de achtergrond alles donker door een enorme muur die alle zicht vertroebelt.
Als Ive met haar vader op weg is naar een vakantie op een Waddeneiland, krijgen ze een auto-ongeluk. Geen goed begin. Of die week nog niet erg genoeg is, met ouders die alleen maar met zichzelf bezig zijn en ruzie maken. Ive kan zich wel een leukere vakantie voorstellen. Dieper kan ze niet zinken.
Gelukkig krijgt ze al snel een beetje steun van Evi, een stoere meid die in de jeugdherberg blijkt te logeren zonder ouders, en die heel goed snapt dat ze haar ouders af en toe zat is. Ze spoort haar aan wat meer op zichzelf te vertrouwen en wat los te komen van haar ouders.
Truth or dare? vraagt Evi. Dare natuurlijk, zegt Ive.
Als Ives moeder de volgende dag komt, lijken de problemen alleen maar groter te worden. In plaats van een weekje met elkaar op te trekken, als gezin, vlucht ze steeds naar haar oude jeugdvriendin Clara, die een manege heeft. De belangstelling van de vriendin voor haar moeder lijkt het midden te houden tussen bescherming en een vorm van verliefdheid. Ive vangt soms flarden op die ze liever niet wil horen. Blijkbaar ziet haar moeder een andere toekomst voor zich, op dat eiland – en dat is niet met hen.
Maar ook haar vader wordt regelmatig belaagd door andere vrouwen. Zoals die vrouw met de slangenharen, die haar vader en Ive kwam ophalen van de boot. Hij is zo met het milieu bezig dat hij niet doorheeft wat er om hem heen allemaal gebeurt in dat kleine huisje op het Waddeneiland. Ive krijgt hoofdpijn van de zorgen en ze voelt zich kwetsbaar en vreemd.
Naast het mysterieuze meisje Evi, is er ook nog de man in de gele oliejas, Stanley. Hij is visser en woont in een verlaten strandtent. Ze stimuleren Ive alle twee op hun eigen manier op voor zichzelf op te komen, maar het is soms moeilijk te zien wat echt is en wat niet. Het heeft wel wat weg van een betovering. Maar of die betovering goed uitpakt?
Het is een mooi, sfeervol en soms pijnlijk gezinsverhaal, over uit elkaar vallen en elkaar weer vinden. Zoals in ander werk van Anna van Praag zijn de thema’s herkenbaar en invoelbaar. Ook ouders weten soms niet wat ze willen en doen domme dingen. Persoonlijk zie ik graag dat er in jeugdboeken taboes worden doorbroken. Die eerlijkheid maakt onderwerpen bespreekbaar.
Neem daarbij een aantrekkelijke schrijfstijl en een natuurlijk Waddeneiland als decor en je hebt een spannend jeugdboek.
Wat zou jij kiezen als lezer? En als je jezelf met hen zou vergelijken, ben je dan meer Ive of Evi
Anna van Praag, Noorderlicht, 13+, Lemniscaat, €15,99
1
Reageer op deze recensie
