Het Zoutpad heeft mij niet weten te raken

Over Het Zoutpad is de laatste maanden veel geschreven. Ik was al van plan het boek te gaan lezen voordat er veel commotie ontstond.

Raynor Winn en haar man Moth verliezen hun huis en hebben geen dak meer boven hun hoofd. Tot overmaat van ramp blijkt Moth ook nog eens ernstig ziek. Ray besluit impulsief dat ze het Sout West Coast Path gaan lopen. Een tocht van meer dan 1000 kilometer. Gewapend met 2 lichte rugzakken, een tentje en het kleine beetje geld wat ze hebben, gaan ze op pad. Onderweg komen ze veel mede-wandelaars tegen die keer op keer jaloers zijn dat ze zoveel tijd hebben. Dat hebben ze ook nodig want het wandeltempo is traag…

Vanuit het perspectief van Ray wandel je mee met haar en Moth. Het verhaal kabbelt rustig voort, iets te rustig. Het trage tempo zorgt ervoor dat ik met moeite in het verhaal kom. Doordat Ray alleen over het hier en nu praat, voel je weinig connectie met haar. Je hoort weinig over haar verleden en hoe alles zover heeft kunnen komen. Het pad en de route staan centraal. Je krijgt zijdelings mee hoe het Moth vergaat terwijl je steeds nieuwsgieriger wordt naar wat hij denkt en voelt. Zeker omdat hij het nodige fysieke ongemak heeft.

Op den duur lijkt elke dag hetzelfde en er is weinig diepgang in het verhaal. Ook voelt het hier en daar onrealistisch aan; kilometers ongetraind wandelen met alleen een kopje thee en een karamel op zak zie ik niet veel mensen doen. Het is jammer dat de kaart zo grofmazig is weergegeven dat je soms geen idee hebt waar ze op het pad zijn en hoeveel kilometers ze al hebben gelopen. Het was voor mij wel van grote meerwaarde geweest als ik hun tocht iets beter had kunnen volgen.

Het Zoutpad heeft mij niet weten te raken. Ik miste een connectie met de personages en ik weet haast zeker dat ik dat meer had gevoeld als het vanuit Moth en zijn perspectief was geschreven.