bloeiend door zijn originele insteek

Toen ik "De bloemist" opensloeg, voelde het als een frisse boeket rozen: elegant, kleurrijk en vol belofte. Maar net als bij rozen bleek er onder de bloemblaadjes een scherp randje te zitten. Dit boek, dat ik met een stevige 4 van de 5 sterren beoordeel, nestelde zich in mijn gedachten als een onverwachte doorn in mijn vingertop: het prikte, het bloedde een beetje, maar oh, wat was het de moeite waard.
Het verhaal draait om Amy Mackenzie, een toegewijde bloemist in Londen wiens bloemenzaak eindelijk begint te bloeien. Ze stort haar ziel in het arrangeren van perfecte boeketten voor de elite, en haar nieuwste opdracht voelt als een jackpot: het extravagante verjaardagsfeest voor Eleanor en James Elliott, een glamoureus architectenechtpaar dat leeft in een wereld van luxe en oppervlakkige perfectie. Amy ziet hierin haar kans om eindelijk die glinsterende levensstijl aan te raken waar ze van droomt. Maar wat begint als een avond vol champagne en fluwelen linten, mondt uit in een nachtmerrie als de eregast een gruwelijke dood sterft. Plots wordt Amy's naam door het slijk gehaald, en terwijl ze wanhopig probeert haar onschuld te bewijzen, graaft ze dieper in de façade van de Elliotts – en in haar eigen verborgen verleden. Zonder te veel te verklappen: het is een kat-en-muisspel vol schaduwen, waar bloemen niet alleen versieren, maar ook verbergen.

De personages zijn het kloppende hart van dit verhaal, en daar schittert "De bloemist" het meest. Amy is een protagonist die je meteen in je armen wilt sluiten. Ze is geen onfeilbare heldin, maar een vrouw met littekens: ambitieus, maar kwetsbaar, met een verleden dat ze als een verwelkte bloem probeert te verbergen. Haar passie voor bloemen komt levendig tot leven in scènes zoals die waarin ze een boeket samenstelt voor Eleanors feest. Pattison beschrijft haar innerlijke wereld vol metaforen die de lezer doen ruiken aan de pagina's. Geloofwaardig? Absoluut. Amy's worsteling met haar lagere afkomst en haar hunkering naar acceptatie voelt rauw en herkenbaar, zonder in melodrama te vervallen. Ze maakt fouten (impulsieve keuzes die haar dieper in de problemen storten) maar juist die imperfecties maken haar menselijk en meeslepend.

De Elliotts daarentegen zijn fascinerend ongeloofwaardig op een bewuste manier: ze belichamen de holle glamour van de upper class, als porseleinen vazen die elk moment kunnen barsten. James, met zijn charmante glimlach en architectonische precisie, en Eleanor, de ijskoningin die achter haar parelketting een web van leugens spint, voelen aanvankelijk als karikaturen uit een glossy magazine. Maar Pattison draait dat slim om; hun façade brokkelt af in onthullende momenten, zoals wanneer Amy een glimp opvangt van Eleanors herinneringen en beseft hoe giftig hun huwelijk werkelijk is. Deze dynamiek houdt het verhaal spannend; er zijn geen saaie lappen tekst, maar een constante opbouw van paranoia en plotwendingen die je op het puntje van je stoel houden.

Soms voelt de vaart iets te gehaast, alsof Pattison haast had om bij de climax te komen, wat de emotionele diepgang van Amy's flashbacks een tikje tekortdoet. Maar al met al is "De bloemist" een psychologische thriller die bloeit door zijn originele insteek, want wie had gedacht dat een bloemenzaak zo duister kon zijn?