Wanneer het verleden meer kleur heeft dan het nu

Flora is een succesvolle galeriehoudster in Los Angeles, maar haar leven staat op z’n kop na een schokkende gebeurtenis. Ze vlucht naar het oude familiehuis in Normandië dat ze samen met haar twee nichtjes heeft geërfd van een oudtante. Daar, tussen de muren van de vervallen Lelievilla, vindt ze op een dag een mysterieuze doos met een caleidoscoop, vergeelde foto’s en een manuscript van haar oma Joséphine. Dat manuscript onthult een heel ander leven: een jonge vrouw die in de jaren dertig Normandy verlaat om in Parijs kunst te studeren, verliefd wordt en uiteindelijk verder reist naar Italië en Corfu. Langzaam ontdekt Flora dat het verleden van haar grootmoeder nog steeds invloed heeft op het heden, en dat een verdwenen schilderij misschien de sleutel is tot een goed bewaard familiegeheim.

Ik moet eerlijk zijn: de eerste honderd pagina’s kostten me moeite. Het hedendaagse verhaal rond Flora voelde traag en wat afstandelijk; ik had het idee dat ik vooral keek naar een vrouw die nadacht over hoe rot haar leven was, zonder dat ik echt grip op haar kreeg. De auteur leek vooral bezig de lezer te laten weten hoe succesvol en toch eenzaam Flora was, in plaats van het te laten vóélen. Pas toen het manuscript van Joséphine begon, leefde het boek voor mij op. De sprong naar het Parijs van de jaren dertig, de ateliers vol terpentinegeur, het geroezemoes van Montparnasse …ineens zat ik erin.

De sterkste kant van Flora’s erfenis is zonder twijfel de historische lijn. Joséphine is een heerlijke hoofdpersoon: eigenzinnig, gepassioneerd, soms naïef maar altijd oprecht. Haar zoektocht naar vrijheid en haar liefde voor schilderen zijn zo beeldend beschreven dat ik de olieverf bijna rook. Clarisse Sabard heeft een fijne, bijna zintuiglijke pen als ze over kunst en over vroeger schrijft.

Jammer genoeg blijven een paar zijplots steken in goede bedoelingen. Flora’s nichtjes Stella en Morgane worden geïntroduceerd als belangrijke personages, maar ze krijgen amper ruimte; hun verhalen voelen als losse draadjes die later pas worden opgepakt. Ook het hedendaagse drama rond Flora’s vlucht uit Los Angeles (een zaak die raakt aan #MeToo-achtige thema’s) wordt wel aangestipt, maar nooit echt uitgewerkt. Het verleden is rijk en gedetailleerd, het heden schetsmatig.

Toch werd ik gaandeweg steeds nieuwsgieriger naar hoe de twee tijdlijnen samen zouden komen. De laatste honderd pagina’s las ik in één ruk uit, vooral omdat de zoektocht naar dat ene schilderij en de geheimen rond Joséphines verdwijning op Corfu spannend en ontroerend tegelijk zijn.

Flora’s erfenis was voor mij een boek van twee snelheden: het verleden warm, kleurrijk en meeslepend, het heden wat flets en soms geforceerd. Als standalone had dit boek iets strakker en evenwichtiger gemogen.