Lezersrecensie
When Her Heart Plays a Christmas Song
“Kerst in de muziekwinkel” is een hartverwarmende feelgoodroman die precies doet wat je van een kerstboek verwacht: je een paar uur lang onderdompelen in een wereld vol sneeuwvlokjes, muziekinstrumenten, glühwein en voorzichtige hoop op liefde.
Amelie is een jonge vrouw voor wie muziek alles betekent. Na een pijnlijke relatiebreuk vlucht ze uit het kleine Monschau en belandt ze min of meer toevallig in een prachtige, stoffige muziekwinkel in het centrum van Bonn. Daar, tussen de bladmuziek en prachtige instrumenten, werkt ze voor het wat excentrieke echtpaar Sabine en Ernst Schmitz. Langzaamaan vindt Amelie een nieuw ritme: een knus zolderkamertje, collega’s die als familie gaan voelen en een stad die haar langzaam weer laat ademen. Ze wordt ontroerd door de prachtige stem van de dakloze Bob. De knappe, pas gescheiden buurman zoekt toenadering. …
Wat dit boek zo fijn maakt, is dat de kerstsfeer nooit overdreven wordt. Geen eindeloze kerstmarkten of overdosis Mariah Carey op de achtergrond. In plaats daarvan zijn er kleine, sfeervolle details die blijven hangen. Labus schrijft dat zó beeldend dat je bijna zelf in de muziekwinkel staat.
Amelie is een hoofdpersoon bij wie je meteen meevoelt. Ze is geen perfecte heldin; ze is bang, soms wat stug, en durft amper te geloven dat het leven haar nog iets moois te bieden heeft. Juist daarom is haar voorzichtige ontdooien zo ontroerend. Sabine en Ernst zijn heerlijk warm zonder karikaturaal te worden. Ze hebben hun eigen verdriet en eigenaardigheden, en dat maakt de muziekwinkel tot meer dan alleen een decor.
Ja, het verhaal is voorspelbaar. Je wéét eigenlijk al na vijftig pagina’s hoe het ongeveer gaat aflopen. Maar eerlijk? In dit genre stoort me dat zelden. Soms wil je gewoon een boek dat je een paar uur een veilig, warm gevoel geeft, zonder ingewikkelde plotwendingen of bittere nasmaak. En dat doet “Kerst in de muziekwinkel” perfect.
Tegen het einde wordt het wel erg zoet en lost alles zich nét iets te gemakkelijk op. Maar zelfs dat neem ik voor lief, omdat de reis ernaartoe zo mooi is.
Amelie is een jonge vrouw voor wie muziek alles betekent. Na een pijnlijke relatiebreuk vlucht ze uit het kleine Monschau en belandt ze min of meer toevallig in een prachtige, stoffige muziekwinkel in het centrum van Bonn. Daar, tussen de bladmuziek en prachtige instrumenten, werkt ze voor het wat excentrieke echtpaar Sabine en Ernst Schmitz. Langzaamaan vindt Amelie een nieuw ritme: een knus zolderkamertje, collega’s die als familie gaan voelen en een stad die haar langzaam weer laat ademen. Ze wordt ontroerd door de prachtige stem van de dakloze Bob. De knappe, pas gescheiden buurman zoekt toenadering. …
Wat dit boek zo fijn maakt, is dat de kerstsfeer nooit overdreven wordt. Geen eindeloze kerstmarkten of overdosis Mariah Carey op de achtergrond. In plaats daarvan zijn er kleine, sfeervolle details die blijven hangen. Labus schrijft dat zó beeldend dat je bijna zelf in de muziekwinkel staat.
Amelie is een hoofdpersoon bij wie je meteen meevoelt. Ze is geen perfecte heldin; ze is bang, soms wat stug, en durft amper te geloven dat het leven haar nog iets moois te bieden heeft. Juist daarom is haar voorzichtige ontdooien zo ontroerend. Sabine en Ernst zijn heerlijk warm zonder karikaturaal te worden. Ze hebben hun eigen verdriet en eigenaardigheden, en dat maakt de muziekwinkel tot meer dan alleen een decor.
Ja, het verhaal is voorspelbaar. Je wéét eigenlijk al na vijftig pagina’s hoe het ongeveer gaat aflopen. Maar eerlijk? In dit genre stoort me dat zelden. Soms wil je gewoon een boek dat je een paar uur een veilig, warm gevoel geeft, zonder ingewikkelde plotwendingen of bittere nasmaak. En dat doet “Kerst in de muziekwinkel” perfect.
Tegen het einde wordt het wel erg zoet en lost alles zich nét iets te gemakkelijk op. Maar zelfs dat neem ik voor lief, omdat de reis ernaartoe zo mooi is.
1
Reageer op deze recensie
