Stille wateren

Voor Hebban mocht ik deelnemen aan de leesclub stille wateren. Wat me onmiddellijk aantrok om me hiervoor in te schrijven was de cover, hij is simpel maar prachtig. 

Het wekte mijn nieuwsgierigheid, waardoor ik onmiddellijk wou weten waarover het verhaal gaat. 


In Stille wateren worden we meegenomen in het verhaal van Sophie. 

Zij heeft tien jaar opgesloten gezeten, waarvan acht jaar in de gevangenis en twee jaar in een kliniek, omdat ze haar huisgenote vermoord heeft. Nu woont ze opnieuw bij haar ouders en probeert ze haar leven weer op de rit te krijgen. Ze heeft een job bij een bloemenzaak, daar krijgt ze een band met de eigenares Jacobien, door Jacobien begint Sophie te twijfelen of ze de moord effectief gepleegd heeft omdat ze zich er niets meer van kan herinneren, hierdoor begint ze te graven in het verleden. Vindt ze de antwoorden op haar vragen? 


Stille wateren we worden meegesleurd tussen het heden en toen, zo leren we Sophie goed kennen en kunnen we tot de conclusie komen dat ze een triestig persoon is die hulp nodig had/heeft. Ze is door de schrijfsters goed neergezet. Je krijgt als lezer echt medelijden met haar. 


De opbouw is goed en alles valt mooi op zijn plaats. 

Toch mist het boek iets, ook al wil je wel te weten komen wat er gebeurd is, neemt het boek je niet helemaal in zijn greep, de echte spanning ontbreekt. Ook het einde stelt teleur, het kon gedetailleerder beschreven worden, zodat je als lezer het boek goed kan afsluiten, door het gevoel te hebben dat is het… Nu Blijf je teleurgesteld achter. 


Stille wateren springt er voor mij qua thriller niet uit. Het is zeker niet slecht, maar ik miste iets. Waar ik de schrijfsters een dikke pluim voor geef is het vorm geven van de personages die zijn echt goed uitgewerkt.