Fantasierijk en vlot, maar helaas met teveel kleine gebreken

Het duo R. Wade mocht iets meer dan zes maanden geleden debuteren bij Hamley Books met hun jeugdverhaal “Mission One”. Een avontuurlijk boek met een dikke laag scifi die in een helse vaart op de lezer werd losgelaten. Met De Internauten (deel 1 : Oorsprong) doen ze dit nu nog eens dunnetjes over voor een doelpubliek van Young Adults. Zowat een jaar geleden stond de originele uitgave van deze verhaallijn al eens op de kalender, maar bereikte die nooit het leespubliek. Wat volgde was een soort spin-off voor jeugd en Young Adult.

Voor wie Mission One gelezen heeft (en ja, ik weet dat het twee verschillende doelgroepen zijn) zal “Oorsprong” niet echt als bijster origineel overkomen. Beide verhalen komen namelijk voort uit de nimmer verschenen preproductie van “De Internauten - Arché” en hebben dus een gezamenlijke inspiratie-basis. Maar voor die Young Adults die nog geen ervaring met het duo hebben, zal de mix van mythologie, geschiedenis en scifi best wel weten te scoren. Het hoge verhaaltempo dat we van R. Wade voorgeschoteld kregen bij hun Hamley-debuut, is ook nu weer van de partij, en zorgt ervoor dat de lezer als het ware door het verhaal racet.

Wat meer is, het hoge verhaaltempo zorgt ervoor dat een aantal minpunten aan de hele productie wat minder zwaar doorwegen. Alhoewel de hele aanpak best wel goed in elkaar steekt, en voor een jeugdpubliek geen bezwaar zou opleveren, is een Young Adult lezer toch wat kritischer en voel ik me verplicht even stil te staan bij een aantal tekortkomingen,die ervoor zorgen dat dit boek nooit zijn ware potentieel bereikt.

Eerst en vooral is er de intro (en ook verder komt dit wel eens terug) van zowat honderd pagina’s, waarin het hele verhaalgebeuren wordt gekaderd. Terwijl een jeugdpubliek best wel wat kan opsteken van alle wetenswaardigheden en geschiedkundige feiten die in de verhaallijn worden verwerkt, voelt het voor een YA-lezer meer dan eens als belerend aan.

Daarnaast worden de dialogen nooit echt diepgaand uitgebouwd en blijven ze al te vaak steken in oeverloos gebekvecht tussen de personages, die regelmatig de flow van het verhaal onderbreekt, zonder echt bij te dragen aan de eigenlijke plot. Het show-don’t-tell-principe zou hier toch wel een meerwaarde kunnen opleveren.

De personages zelf zijn ook teveel een stereotypering van hun karakter en kennen te weinig diepgang om echt te overtuigen. Ze mogen dan wel herkenbaar zijn als de fashionista, de game-nerd of de stoere jongen met zijn eigen verdoken bekommernissen enz, een echt menselijke insteek krijgen ze nergens aangemeten en dat is toch wel een gemis.

Los van bovenstaande gebreken kan ik wel stellen, dat het verhaal getuigt van een rijke fantasie van het schrijverstweetal en dat er in de toekomst vast wel enige bekendheid voor hen is weggelegd bij een YA- en Jeugdpubliek. Je merkt echter momenteel teveel dat ze ondanks hun succes in het thriller-genre nog onvoldoende kennis of ervaring hebben met hun nieuwe doelgroep. Het boek bestaat uit een klassieke opbouw met een intro waarbij de personages worden voorgesteld en een middenbouw met daarin een aantal al dan niet voorspelbare plotwendingen, maar laat het op het einde van het boek nog teveel onduidelijkheden door de verhaalijn sluimeren of een echt geheel te kunnen spreken. Uiteraard nodigt dit uit naar een leesbeurt van het obligate tweede deel in de reeks, maar het laat de lezer met een onvoldaan gevoel achter. Terwijl de leeservaring ons leert dat een combinatie van een open einde en een bevredigende afsluit best wel mogelijk is.

Een tussengroep tussen jeugd en Young Adult zal van dit boek nog het meeste kunnen genieten. Voor een ervaren Young Adult lezer komt deze uitgave minder sterk uit de hoek.