Waardig slot van een fantastisch tweeluik

“Emmelie Anna Arents”, zeg nu zelf, met zo’n naam ben je als schrijver toch bijna verplicht om je te gaan toespitsen op het fantasy-genre? En wat als je dan ook nog eens de gratie die zo’n naam uitstraalt kan omzetten naar verhalen op papier? Wel dan maak je pas echt indruk bij leeswormen en weet je dat je je met boeken als “Het Hart van de Adelaar” en het tweeluik “Woestijndief” voorgoed in de top van de nederlandstalige Young Adult mag nestelen.

Het debuut van Arents was op zich al een sterk verhaal, wat me meteen deed hoop koesteren voor haar toekomst als auteur. En niet zo heel lang daarna kon ze meteen bevestigen met het eerste deel uit het tweeluik Woestijndief. Wat zeg ik? Bevestigen? Nee dat zou deze reeks en de auteur onrecht aandoen. Het was zoveel meer dan dat, het resultaat behoort zonder enige twijfel tot het beste wat het genre te bieden heeft.

Arents kiest ervoor om bij “De Meesterdief” meteen met de deur in huis te vallen en de verhaallijn naadloos verder te zetten, waar het in het vorige deel was geëindigd. We worden weliswaar op minimale “herinneringen” getrakteerd, zodat het net iets makkelijker wordt om de draad weer op te pikken sinds onze vorige leesbeurt. Maar terwijl het een handigheidje is voor lezers die wat tijd tussen de twee leesbeurten kenden, levert het hoegenaamd geen storend element op voor de lezers die zich liever aan het binge-lezen wagen.

Terwijl het vorige boek de noodzaak had om uitvoerig gekaderd te worden, personages voor te stellen en hun onderlinge relaties uit te diepen, maakt de auteur dit keer handig gebruik van het ontbreken hiervan om extra aandacht te vestigen op de uitbouw van het eigenlijke plot en de mini-climaxen aan elkaar te rijgen. Ze kiest zorgvuldig haar momenten om spanningsopbouw af te wisselen met het menselijke aspect van haar personages, waarbij emoties en gedachtengangen met een klassieke show-don’t-tell het verhaalgegeven van de nodige herkenbaarheid en realisme voorzien.

Uiteraard staan alle gebeurtenissen in functie van de uiteindelijke grote ontknoping en wordt het verhaal voorzien van de obligate plottwists, maar kan ik uit eigen ervaring poneren dat het eindresultaat een aangenaam hoog verhaaltempo kent en leest als een trein (het boek had ik alvast in een namiddag uitgelezen en dat zegt al heel wat).

Wie me kent, weet dat ik grote fan ben van Leigh Bardugo en haar worldbuilding en de vergelijking die ik bij het vorige deel maakte tussen deze schrijfsters wil ik zeker herbevestigen. Meer zelfs, fantasyliefhebbers die al de werken van Anthony Ryan hebben doorgenomen zullen ongetwijfeld ook daar wat gemeenschappelijke kenmerken herkennen, specifiek dan wanneer je gaat vergelijken met zijn reeks rond ‘De Zeven Zwaarden’. (Al moet ik wel toegeven dat Arents’ schrijfsels heel wat toegankelijker zijn dan de voorgenoemde schrijver). Voor ons taalgebied is Emmelie Arents alvast geen onbekende meer, haar naam staat stevig in de annalen gebeiteld, met de nodige ondersteuning zal ze ongetwijfeld ook op het internationale toneel weten door te breken.

Komt het nu door de natuurlijke kunde van de schrijfster, het ongebreidelde enthousiasme waarmee de gevleugelde woorden bij wijlen van haar pagina’s afspatten, of de ervaring die ze ondertussen heeft opgedaan? Wie zal het zeggen. Het feit is dat haar schrijfsels een aanéénkoppeling van succesverhalen blijkt te zijn en ze niet kan betrapt worden op ook maar enige fout.