Lezersrecensie
Ontroerend, charmant, humoristisch, en vooral ijzersterk
Geef me even de tijd om wat te bekomen. De leesbeurt van ‘Films die nergens draaien’ heb ik net achter de rug en sta me toe te zeggen dat het helemaal niet is geworden wat ik na de eerste kennismaking met Goldewijk door ‘Billy Extra Plankgas’ had verwacht. Begrijp me niet verkeerd, dit is helemaal geen slecht gegeven. ‘Billy Extra Plankgas’, was sterk, heel sterk en zal veel jeugdige lezers met een glimlach op het gezicht door de avonturen van Dexter en zijn vrienden hebben geloodst. Maar dit boek is anders… en eigenlijk toch weer een beetje niet. Kun je nog volgen?
Het beeld dat ik had van Yorick Goldewijk na mijn eerste kennismaking, was er eentje van een auteur met een hart voor fantasie en humor die met heel kundige woordkeuzes en lekker bekkende zinsconstructies zich wilde profileren als een hilarische schrijver. En na het lezen van ‘Films die nergens draaien’, voel ik me wat op mijn plaats gezet. Ik was lovend over deze auteur en ben nog meer overtuigd van mijn lovende woorden na het lezen van dit boek, maar ik voel me wat schuldig dat ik in mijn hoofd Goldewijk reeds in een hokje had geduwd en denkbeeldige grenzen aan zijn schrijfsels had gesteld, die hij nu met volle overtuiging heeft doorbroken.
De humoristische ondertoon van zijn eerste boeken laat hij zeker niet los, die blijft alomtegenwoordig, maar nu krijgt die eerder een ondergeschikte rol. Als lezer krijg je dit keer het ontroerende, charmante, aandoenlijke, triestige en toch weer opwekkende verhaal van Cato voorgeschoteld. Een hele resem aan bijvoeglijke naamwoorden die allemaal toepasselijk zijn voor dit boek, maar net niet precies de uitgave op zijn geheel kunnen vatten. Het is gewoon zoveel meer dan dat alles samen.
De auteur kent zijn doelpubliek, dat mag geen twijfel lijden en hij kost hem schijnbaar geen enkele moeite om de ene na de andere voltreffer uit zijn mouw te schudden. Op een heel herkenbare en toegankelijke manier weet hij een wereld te schetsen die dan weer rauw realistisch is, en tegelijk ook een luchtig kantje bevat. Het mag dan wel een fantastische insteek bevatten, alles voelt zo echt aan en dat is niet veel schrijvers gegeven. Zonder met hoogdravende woorden te goochelen of belerend te zijn, brengt hij een verhaal dat niemand onberoerd zal laten. Ik heb al heel wat boeken achter de kiezen, ik laat mijn emoties niet snel op de loop gaan, maar dit verhaal had me toch te pakken.
Dit is zo’n instant-klassieker die moeiteloos de tand des tijds zal doorstaan, daar ben ik alvast van overtuigd. En ware het niet dat ik radicaal tegen het verplichten van lectuur ben op school (omdat ik van oordeel ben dat kinderen zelf “hun” boek of genre moeten kunnen ontdekken), dan zou ik dit meteen als verplichte leeskost voor alle jeugdige lezers bestempelen. Het is een boek dat elke jonge lezer vanaf 8 jaar en veel ouder zal weten te bekoren.Bij sommige van die jongste lezertjes kan eventueel een voorleesbeurt nog aan te raden zijn, wat sterkere lezers kunnen hier zeker zelf mee aan de slag. Een bovenleeftijd is hier helemaal niet van toepassing. Het taalgebruik mag dan relatief laagdrempelig zijn, het voelt nooit als kinderlijk of eenvoudig, laat staan beperkend aan.
Ik kan alleen maar zeggen : maak het even heel stil rond je, zonder je af met dit boek, hou een zakdoek bij de hand en geniet, geniet met volle teugen, want zo’n pareltjes kom je maar zelden tegen.
Het beeld dat ik had van Yorick Goldewijk na mijn eerste kennismaking, was er eentje van een auteur met een hart voor fantasie en humor die met heel kundige woordkeuzes en lekker bekkende zinsconstructies zich wilde profileren als een hilarische schrijver. En na het lezen van ‘Films die nergens draaien’, voel ik me wat op mijn plaats gezet. Ik was lovend over deze auteur en ben nog meer overtuigd van mijn lovende woorden na het lezen van dit boek, maar ik voel me wat schuldig dat ik in mijn hoofd Goldewijk reeds in een hokje had geduwd en denkbeeldige grenzen aan zijn schrijfsels had gesteld, die hij nu met volle overtuiging heeft doorbroken.
De humoristische ondertoon van zijn eerste boeken laat hij zeker niet los, die blijft alomtegenwoordig, maar nu krijgt die eerder een ondergeschikte rol. Als lezer krijg je dit keer het ontroerende, charmante, aandoenlijke, triestige en toch weer opwekkende verhaal van Cato voorgeschoteld. Een hele resem aan bijvoeglijke naamwoorden die allemaal toepasselijk zijn voor dit boek, maar net niet precies de uitgave op zijn geheel kunnen vatten. Het is gewoon zoveel meer dan dat alles samen.
De auteur kent zijn doelpubliek, dat mag geen twijfel lijden en hij kost hem schijnbaar geen enkele moeite om de ene na de andere voltreffer uit zijn mouw te schudden. Op een heel herkenbare en toegankelijke manier weet hij een wereld te schetsen die dan weer rauw realistisch is, en tegelijk ook een luchtig kantje bevat. Het mag dan wel een fantastische insteek bevatten, alles voelt zo echt aan en dat is niet veel schrijvers gegeven. Zonder met hoogdravende woorden te goochelen of belerend te zijn, brengt hij een verhaal dat niemand onberoerd zal laten. Ik heb al heel wat boeken achter de kiezen, ik laat mijn emoties niet snel op de loop gaan, maar dit verhaal had me toch te pakken.
Dit is zo’n instant-klassieker die moeiteloos de tand des tijds zal doorstaan, daar ben ik alvast van overtuigd. En ware het niet dat ik radicaal tegen het verplichten van lectuur ben op school (omdat ik van oordeel ben dat kinderen zelf “hun” boek of genre moeten kunnen ontdekken), dan zou ik dit meteen als verplichte leeskost voor alle jeugdige lezers bestempelen. Het is een boek dat elke jonge lezer vanaf 8 jaar en veel ouder zal weten te bekoren.Bij sommige van die jongste lezertjes kan eventueel een voorleesbeurt nog aan te raden zijn, wat sterkere lezers kunnen hier zeker zelf mee aan de slag. Een bovenleeftijd is hier helemaal niet van toepassing. Het taalgebruik mag dan relatief laagdrempelig zijn, het voelt nooit als kinderlijk of eenvoudig, laat staan beperkend aan.
Ik kan alleen maar zeggen : maak het even heel stil rond je, zonder je af met dit boek, hou een zakdoek bij de hand en geniet, geniet met volle teugen, want zo’n pareltjes kom je maar zelden tegen.
1
Reageer op deze recensie
