De perfecte voorbereiding voor een climax in het slotdeel van de trilogie

Het heeft een aantal jaar geduurd sinds Christine Geysen me wist te verrassen met haar Young Adult-debuut “Als je Ademhaling stopt”, tot ik uiteindelijk het vervolgverhaal kon verkennen en me opnieuw in de wereld van Helia en Lex kon onderdompelen. Een uitdagende blurb zoals voorheen? Check! Een mooie hardcover die perfect aansluit bij het vorige deel uit de reeks? Check! Schoenen uit en lekker knus op de sofa? Check! En ik was vertrokken naar het land van de stervenden, de doden en alles daartussen.

Zelfs al was het al een geruime tijd geleden sinds ik met Helia kon kennismaken, toch had ik helemaal geen moeite om de verhaallijn bijna onmiddellijk weer op te pikken. De auteur gaat gewoon naadloos verder waar het vorige deel ons in spanning achter liet. Met mondjesmaat worden enkele onopgeloste vragen uit het eerste deel van een antwoord voorzien, en maken we kennis met een handvol ‘nieuwe’ personages. Terwijl die personages in “Als je Ademhaling stopt” eerder als abstract gegeven in de verhaallijn werden verwerkt,krijgen ze nu een echt gezicht en mogen ze hun rol in het plotverloop spelen.

Niettegenstaande Geysen heel wat traditionele aspecten van een young adult fantasy reeks in haar uitgave heeft verwerkt, blijft het verhaal toch voldoende toegankelijk om een sterke lezer vanaf zowat twaalf te kunnen bekoren.

De originele elementen en fantastische opzet die we reeds leerden kennen in het eerste deel van de reeks, worden in deze uitgave nog wat extra in de verf gezet, maar leveren een eerder voorzichtige opbouw naar de uiteindelijke climax die Geysen netjes weerhoudt voor het finale derde boek. Heel wat vernieuwende gebeurtenissen moet je hierbij dus niet verwachten. De auteur koos ervoor om het hoofdpersonage van een grotere diepgang te voorzien en haar emoties en erg menselijke trekjes meer in de kijker te plaatsen als contrasterend gegeven in een anderzijds erg fantasierijke setting.

Het verhaal van dit tweede deel in de reeks, voelt wat als het kijken naar een schaakspel, waarbij de schrijfster op een serene manier al haar pionnen op de juiste plaats zet voor een ultieme krachttoer die haar tegenstander zal overweldigen. Je krijgt als lezer haast kippenvel van de onderliggende spanning die door het verhaal verweven zit, zonder dat daarom grootse actie-sequenties of wereldschokkende confrontaties worden aangevoerd. Zo’n lichte onderhuidse tinteling die je laat weten dat er nog heel wat te gebeuren staat in het allerlaatste deel in de trilogie en die je niet zal loslaten tot je ook het derde deel achter de kiezen hebt.