De ultieme reden waarom je Fantasy van eigen bodem zou lezen

Eigenlijk wou ik het oude jaar afsluiten met het laatste deel in de trilogie van de doden van Mel Hartman, maar zoals zo vaak in vakantieperiodes, kwam ik heel wat tijd te kort om te doen wat ik eigenlijk gepland had. Ik heb er dan maar meteen mijn goede voornemen van gemaakt voor het nieuwe jaar et voila : mijn leesbeurt is afgerond en de recensie neergepend. En mag ik beginnen met meteen Mel persoonlijk aan te spreken? Bij deze : Mel, verdorie, neen! Zoiets doe je niet!

Ik kan niet zeggen dat de verwachtingen hoog gespannen waren voor dit derde boek uit de Dodenreeks. En dit was helemaal niet omdat de vorige delen me hadden teleurgesteld, integendeel, maar toen ik aan de leesbeurt begon, had ik een vreemd soort vertrouwen dat dit niet mis kon gaan, dat de schrijfster al mijn verwachtingen zoals voorheen zou inlossen en zoals verwacht heeft ze dit met glans en glorie volbracht. En sta me toe om er meteen aan toe te voegen dat dit de schrijfprestatie er helemaal niet minder op heeft gemaakt. Mel Hartman heeft haar reeks afgesloten zoals ze die is begonnen : met een ijzersterk verhaal waar geen enkel minpuntje kan gevonden worden.

Zelfs al was het ondertussen een relatief lange tijd geleden sinds mijn leesbeurt van “Als Doden Spreken”, de fantasiewereld van Terr voelde nog steeds erg vertrouwd aan. Door middel van kleine verwijzingen naar de vorige boeken of heel summiere herhalingen van karaktertrekken of eigenschappen ben je zo weer ondergedompeld in de verhaallijn die naadloos verder gaat waar de plot bij het vorige deel met een cliffhanger ophield. Ik heb het hiervoor al vermeld, maar één van de sterke punten in deze reeks, is de consistentie waarmee de auteur haar boeken neerpent. Niet alleen de constant sterke en toegankelijke schrijfwijze, maar ook de manier waarop haar personages steeds menselijk en herkenbaar de lezer weten aan te spreken.

Ook nu weer krijgen we een aantal nieuwe wezens voorgeschoteld, terwijl de protagonisten en antagonisten op een enkele uitzondering na dezelfde blijven als voorheen en houdt de schrijfster netjes het verhalende en beschrijvende aspect in perfecte balans. Als leuke extraatje krijg je bovenaan de korte hoofdstukken telkens een stukje achtergrond uit de wereld van Terr. Heel leuk, maar ik kan je alvast aanraden om die ofwel voorafgaand ofwel pas na de leesbeurt door te nemen, want éénmaal je in de flow van het verhaal zit en het hoge verhaaltempo je te pakken heeft is elke onderbreking er eentje teveel.

Mel Hartman had eerder al mijn hart gestolen met “Als Doden Dromen” en “Als Doden Spreken” ze bevestigt nogmaals met de afsluiter van de trilogie. Dit is een reeks die schreeuwt om internationale aandacht en een vertaling dringt zich dan ook op. Laat de internationale sterren van Urban Fantasy maar wat plaats maken op hun podium, here comes Hartman from Belgium!