Fragiele maar ijzersterke fantasy

Als boekenblogger heb je soms wel eens rare ideetjes in je hoofd, die je dan na lang overpeinzen al of niet op je blog gaat implementeren en op je publiek loslaat. Eén van die gedachtenkronkels was het opmaken van een soundtrack bij diverse boeken. Het leek me namelijk nogal leuk om regelmatig een titel die me aansprak te voorzien van de passende muziek die bepaalde scénes of personages extra in de verf kon zetten. Als het ware om het boek van een passende sfeer te voorzien. Het idee zelf sluimert al langer in mijn hoofd, maar kwam nooit tot echte uitvoering, ware het niet dat ik nu in het kader van de blogtour rond Petra Doom’s nieuwste “Het Lied van Ariane” een haast perfect uitgave terug vind van hoe zo’n opzet zou kunnen geïmplementeerd worden. Oh ja, had ik al gezegd dat ik fan ben van Petra sinds ik het eerste deel van “De Overstekers” mocht inkijken? Nee, bij deze dan nog eens : Ik was een hele grote fan van Doom en nu nog meer na de leesbeurt van het eerste deel in haar nieuwe reeks “Kinderen van Orpheus”.

Auteur Petra Doom bewees zich al eerder in het fantastische genre met haar drieluik rond Mirabel en diens bemiddelingstalenten. En ook nu blijft ze lekker bij dat waar ze zo goed in is. De sterktes van haar vorige schrijfsels werden ook dit keer met verve toegepast en haar schrijfstijl voelt uiterst vertrouwd aan, terwijl je merkt dat ze met dit project nog heel wat gegroeid is als schrijfster. Ze waagde zich namelijk aan één van de moeilijkste opzetten die een auteur kan opnemen : het neerpennen van wat noch tastbaar, noch zichtbaar is. Een ongetwijfeld helse karwei van Doom, maar eentje die ze o zo sierlijk tot een goed einde heeft gebracht.

Uit haar debuuttrilogie hadden we al geleerd dat Doom niet zomaar teruggrijpt naar de klassieke fantasy-elementen of haar personages van krachten voorziet waar een doorsnee-epos vol van zit, maar ze op een heel eigenzinnige manier met een ongeëvenaarde originaliteit en meerwaarde invult. En dit keer kan ik dat niet alleen als fantasyliefhebber, maar ook als muzikant ten zeerste toejuichen. Zoals ik in mijn inleiding reeds vertelde, leek het me wel leuk om een boek van een soundtrack te voorzien. Maar wat nog mooier is, is wat de schrijfster met “Het Lied van Ariane” doet. Ze neemt een niet tastbaar gegeven als muziek en verweeft dat met emoties en een zekere geladenheid om haar hele plot daaraan op te hangen. Toegegeven, het eerste ‘gevecht’ met muziek voelt aanvankelijk wat onwennig aan, maar al gauw kan de verhaalsfeer als quasi onnavolgbaar betiteld worden. Wie trouwens de vele liedjes kent die doorheen het boek worden vermeld, kan zich meteen een passende voorstelling maken van hoe de personages het gebeuren doormaken.

Meer zelfs, niettegenstaande de auteur haar protagonisten van voldoende bagage en diepgang voorziet om meteen de harten van haar lezers voor zich te winnen, zorgen de extra elementen dit keer voor nog meer herkenbaarheid en betrokkenheid. Zelfs de setting in Parijs die veelal in dergelijke verhalen louter wordt aangevoerd om het plot te omkaderen, draagt in “Het Lied van Ariane” bij aan de allesomvattende verhaalsfeer en geeft het geheel een zekere flair die in elke andere omgeving niet ten volle tot zijn recht zou komen. Je kan als lezer als het ware de geuren ruiken, de kleuren zien en de muziek horen naarmate je steeds dieper in de avonturen van Ariane wordt gezogen.

Iedere zichzelf respecterende fan van fantasy mag dit boek zonder schroom als verplicht nummertje beschouwen. Het is een oefening in originaliteit en penkunde die althans op de nederlandstalige markt weinig concurrentie kent. Ben je daarnaast fan van klassieke muziek of een geschoolde muzikant, dan zal je ongetwijfeld nog meer kunnen genieten van de dubbele gelaagdheid van de verhaallijn. Fantasy schrijven is een vak apart, maar wanneer je in staat bent om een onzichtbaar en ontastbaar gegeven als rode draad doorheen je verhaal te verweven en in woorden te vatten, dan kan mag je jezelf bij de allergrootsten rekenen.