jazz op papier

Dit boek is als luisteren naar een stuk jazz dat zachtjes aan begint, de spanningsboog geleidelijk aan opbouwt om dan uit te monden in een stukje chaos om dan de reprise te doen van het rustige stukje…

Ik zou het boek niet spannend persé noemen, maar er wordt wel een spanningsboog heel hoog gehouden. Je merkt snel genoeg dat er tussen de twee buren iets spelen zal. Hun vriendschap voelt geforceerd en wordt wel heel snel heel innig. Jack’s vriendin merkt dit ook op maar haar afwezigheid drijft hem nog meer in Carls handen. Maar wat er uiteindelijk komen zal, kan je niet zien aankomen. En de manier waarop Max Temmerman ons tot op dat punt brengt, is zo rustig aan dat het als een shock en verrassing komt.

Centraal in het verhaal staat vriendschap, eenzaamheid en verdriet. Zonder twijfel is dit een heel goed geschreven literair werk, dat Temmerman een dichter is merk je heel goed aan zijn proza maar zonder pompeus en hooghartig te zijn. Klare taal en prachtige beeldspraak zijn hier aan het woord.

Een verrassing die ik op een dag uitlas (en dat betekent niet alleen dat het geen turf van een boek is maar vooral dat ik enorm genoot van het verhaal en het niet naast me neer kon leggen!)