Vier nieuwe tijdreizen

In 'Voordat de herinnering vervaagt' keren we niet terug naar het cafeetje in Tokyo, Funiculì Funiculà, waar de voorgaande twee boeken zich afspeelden. Het beruchte en beroemde café waar je via één stoel, die steeds bezet is behalve die ene moment op de dag dat de vrouw die erop zit te lezen naar het toilet vertrekt, een tijdreis kan maken, hetzij naar het verleden hetzij naar de toekomst. Maar nu blijkt er elders in Japan, op het eiland Hokkaido in een bergdorpje nog zo'n koffiehuis te bestaan. Café Donna Donna, in Hakodate, heeft ook één stoel waar een heer zit op te lezen, die eigenlijk een geest is, vanwaaruit je in de tijd kan reizen. Mits je rekening houdt met dezelfde én intussen al bekende regels die ook in het koffiehuisje in Tokyo van toepassing zijn. (Je moet op je stoel blijven zitten, je kan niemand ontmoeten dat niet eerder in het café aanwezig was, je kan niks veranderen aan de loop van de geschiedenis én je moet je koffie opdrinken voor ie koud wordt...)

Ook hier in dit dorpje wonen de nodige getormenteerde zielen die allemaal wel een reden hebben om op die ene stoel plaats te nemen. Zo is er een dochter die in het reine wil komen met haar ouders, een komiek die zijn geliefde en hun gezamelijke dromen mist, een jongeman die te laat beseft hoeveel hij van zijn jeugdvriendin houdt én een zus die rouwt.

Terwijl we mee mogen reizen met deze vier personen en hun verhalen mee mogen maken, bestaat er altijd de angst van de eigenaars van het café dat degene die op de stoel is gaan zitten misschien niet zal willen terugkeren (en wie de vorige boeken las weet wat er dan kan gebeuren) maar soms kan een ontmoeting met die ene persoon net inzichten aangeven, die een nieuw perspectief op het leven bieden.

Dit boek is intussen het derde in een reeks van intussen zes boeken (als ik me niet vergis) en ik kan me voorstellen dat er heel wat mensen intussen de formule kennen en misschien niet geneigd zijn om telkens opnieuw diezelfde regels te zien herhaald worden. Het voelt een beetje formulematig aan maar anderzijds zijn de verhalen van de personen telkens anders, zijn er andere beweegredenen en zijn de personages (en zelfs de locatie) allemaal ook heel nieuw.

Neen, dit is niks vernieuwend en neen dit zijn niet de verhalen die zoveel anders zijn dan in de voorgaande boeken, de thema's van verdriet, rouw, liefde en spijt komen altijd terug. Maar zijn dat niet dé redenen waarom een mens nét terug in de tijd zou willen reizen mocht ie de kans krijgen? De volgende twee boeken in de reeks, die reeds in het Nederlands zijn vertaald, liggen ook klaar om ook nog deze maand te lezen en hopelijk komt ook het nieuwste boek in de reeks snel uit in een vertaling (ik heb tot op vandaag nog geen Japans geleerd dus moet ik wel nog even wachten op die vertaling).

Trouwens, een dikke pluim voor de vertalers! Ook daardoor blijven deze boeken boeiend genoeg om te blijven lezen. Want zonder een goede vertaling is de ervaring toch ook een stuk anders.
En tot slotte wil ik ook de auteur een pluim geven want het moet niet altijd even evident zijn om deze verhalen te blijven brengen, vernieuwend genoeg blijven zijn (ook al verander je de locatie die ene keer, de formule blijft dezelfde) met de juiste emotionele toon te blijven schrijven. Liefde en verdriet zijn universeel, dat blijkt zeker uit deze boeken!

Een grappig extraatje in dit boek is wanneer het licht uitvalt in het café dat ook de kleur van de pagina's veranderen alsof je in het donker zit plots. Een heel klein detail maar ook dat maakt het boek immersief!