Verlies en afscheid

Wat een prachtige roman over verlies. Van familie, de mogelijkheid je uit te drukken in taal , de tijd waarin je gelukkig was, etc De setting is Istanbul Airport. Hoofdpersoon Sibel kan er niet toe komen om terug te vliegen naar haar thuisland? België en blijft rondhangen op de luchthaven. In de bezemkast naast de controleroom van Ömer en samen met een zwervers-veiligheidshond. Overdag zwerft ze door de gangen, terminals, shops van het vliegveld en kruist ze de wegen met de gewezen piloot in uniform Wernicke. Communicatie of het gebrek daaraan is een terugkerend thema. Zij kan nauwelijks praten. Ze wil wel, maar de woorden blijven als honing in haar mond plakken. Ze bedient zich van een stethoscoop en andere middelen om contact te krijgen met Ömer, Wernicke en de hond. Ömer en zijn veiligheidscollega Hassan bedienen zich van een fluittaal. In Turkije een manier waarop bergbewoners van naburige dorpen met elkaar communiceerden.
Het boek ontroert, dwingt je om het langzaam te lezen en heeft een mooie toon. Hoofdpersoon Sibel blijft een onduidelijk personage. We weten alleen het noodzakelijke van haar. Dat geldt eigenlijk voor alle drie de hoofdpersonen. Het gaat om het stuk dat hen drieën of vieren (incl hond Charlie) verbindt. Ik heb het twee keer gelezen. De 2e keer aandachtiger. Ik vraag me af wat me precies zo raakt in dit boek. Een zekere melancholie, terugverlangen naar gelukkige momenten uit je jeugd, verlies. Maar vooral de manier waarop de schrijfster deze gevoelens in een roman gegoten heeft. Er gebeurt bijna niets, maar toch precies genoeg. Nergens een woord teveel of te weinig. Misschien lees ik het nog wel een keer. Om in de sfeer van dit prachtige boek te geraken en met Sibel rond te zwerven op de luchthaven van Istanbul.