Ontroerend slothoofdstuk

Het slothoofdstuk redt voor mij het verhaal van dit boek .Tot daar sprak het boek me niet aan, omdat ik me niet goed kon identificeren met de personages en hun levens. Alle hoofdpersonages: M., Filippe en Florence zijn oppervlakkig neergezet. Bronwasser schrijft mooi, maar de vorm waarin ze het giet: een luisterverhaal aan haar vroegere docent, Florence, die haar gebruikt heeft voor een foto-project irriteert me vanwege het veelvuldig gebruik van de amicale aanspreekvorm ‘Flo’ (terwijl M. een van Florences slachtoffers is )en de langdradige weg naar het -dat dan wél weer - prachtige einde toe. In het slothoofdstuk komt alles samen. Het hele boek gaat het om ‘kijken’ , maar de hoofdpersoon dwingt de fotograaf Flo te luisteren naar haar verhaal. Dat kan ook niet anders meer, want Flo is bij een aanslag in Parijs haar gezichtsvermogen kwijtgeraakt. Dit is mooi gedaan.