Portret van een jongen in de rouw

Briefjes voor Pelle - Marlies Slegers
Een jaar geleden overleed de vader van Pelle. Hij en zijn moeder blijven alleen over. Het lijkt of alles stil is blijven staan: ‘het leven is een zoutloze soep geworden’. Pelle (12 jaar) is echter ook gewoon een tiener en bovendien hoogbegaafd: hij ging op zoek naar manieren om met zijn verdriet om te gaan. Zijn oplossing: als hij tranen voelt opkomen denkt hij aan gedetailleerde feiten, zoals het aantal cellen in je lichaam, de draagkracht van een mier of een zo lang mogelijke reeks priemgetallen. Dat sleept hem erdoorheen.

Op een dag krijgt hij van zijn moeder een schoenendoos met briefjes die zijn vader voor hem heeft gemaakt. Op elk briefje staat een nummer en hij mag per week maar één briefje openmaken en hij moet bovendien elke opdracht die op een briefje staat uitvoeren. Op de eerste staat: ‘hoi Pelle’, maar de briefjes worden steeds gekker. Hij komt in allerlei vreemde situaties terecht buiten zijn eigen comfortzone.

Tot overmaat van ramp krijgt zijn beste vriendin Eva verkering met de grootste eikel van de klas: Karl. Hij pikt een briefje uit de schoenendoos van Pelle. Dat zorgt voor een reeks van gebeurtenissen die Pelle de ogen doen openen: ‘De enige die zich aan het verdriet vastklampt, ben ikzelf. Mam heeft haar handen langzaam opengevouwen zodat het verdriet een beetje weg kan vliegen. Maar ik heb mijn handen er nog steeds omheen geklemd, alsof het een vogeltje is dat ik niet los kan laten.’

Helpen de briefjes Pelle om het rouwproces af te sluiten of juist niet?

Marlies Slegers slaagt erin om heel geloofwaardige en ontroerende karakters neer te zetten in mooie taal met prachtige metaforen zoals in voorgaand citaat. Het zijn absoluut niet de stereotypen ‘hoogbegaafde jongen’ en ‘labiele moeder’, maar subtiel en met een mooie karakterontwikkeling gedurende het verhaal. Door de briefjes blijf je geboeid: je wilt weten wat er op de rest van de briefjes staat. Er zijn best veel bijfiguren in het verhaal: het buurmeisje Bloem, de docent Henderson en ijzerwarenverkoper Jack: even lijkt dit verwarrend te werken, maar gaandeweg vind ik het juist mooi hoe al die personages een kring om Pelle en zijn moeder vormen. Ze staan er niet alleen voor.

Uiteraard is dit een bijzonder boek voor kinderen die een ouder verloren hebben. Zouden zij ook zo’n doos met briefjes gehad willen hebben? Hoe verwerk je zo’n verlies? Hoe ga je verder met je andere ouder? Hoe maak je er samen wat van?

In het doeboek dat Luitingh-Sijthoff maakte voor Kinderboekenweek (zie foto) staat een mooi lesidee bij dit boek: briefjes maken met opdrachten die je kunt doen als je je verveelt. Je kunt ook zo’n schoenendoos maken voor een vriend of vriendin. Fijn als tegenhanger van alle digitale communicatie.

En o ja, wat een schitterende cover en schutbladen gemaakt door Linde Faas. Het boek ziet er zó aantrekkelijk uit! Ik ben blij dat ik het gelezen heb. Het heeft me weer doen beseffen hoe dankbaar ik mag zijn met mijn twee gezonde ouders. Het leven is niet vanzelfsprekend: koester de liefde.