Lezersrecensie
Je innerlijke criticus
‘Hoe overleef ik’ gaat maar door! De meeste mensen van mijn leeftijd kennen de boeken van Francine Oomen uit hun eigen kinder-/pubertijd: de Hoe overleef ik-serie was eind jaren ‘90/begin 2000 immens populair en won keer op keer prijzen. Hoofdpersoon Rosa, zelf een puber, werd een ‘vriendin’ van vele kinderen en jongeren. Niet gek dat ze wilden weten hoe het nu met Rosa is, nu ze in de 20 is.
Daarom verscheen twee jaar geleden het eerste deel voor jongvolwassenen in de serie: Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? Het werd genomineerd voor de NS publieksprijs maar won nét niet.
En nu is er alweer een vervolg-deel! In Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht woont Rosa nog steeds illegaal in een tuin in Portugal met haar vriendin Esther en vriend Jonas. Het is handig als je het vorige boek hebt gelezen, want je valt direct midden in het verhaal. Ik moest weer even inkomen, maar werd wel weer gegrepen door de personages die worstelen met het leven.
Rosa en haar vrienden zijn geen standaard twintigers, ze zijn niet in een rijtjeshuis gaan wonen, gaan studeren of trouwen. Ze zoeken avontuur en uitdaging in een leven ‘off grid’ in het buitenland zonder vaste verblijfplaats. Dat zorgt natuurlijk voor vele moeilijke momenten: rouw, geldzorgen, liefdesverdriet en onzekerheid zijn aan de orde van de dag.
Wat me nu echt opviel waren de vele dialogen in het boek. Er wordt ontzettend veel gepraat. Logisch natuurlijk, de personages hebben het moeilijk en spreken daarover met elkaar. Daardoor zit er echter aan het begin nog niet zoveel vaart in het verhaal, het kabbelt. Ook moest ik wennen aan het ‘zweverige’ element in het verhaal: personage Joya kan energie voelen en doet aan handoplegging. Prima natuurlijk, maar wel veel aanwezig en hoewel sommige personages kritisch zijn, krijgt het wel veel ruimte in het boek.
Francine Oomen is fan van Voice Dialogue: de overtuiging dat je meerdere ‘stemmen’ in je hebt die je helpen (en soms dwarszitten, maar stiekem helpen ze je dan ook) in het leven. Zoals de innerlijke criticus of de zeurkous. Rosa heeft last gehad van een eetstoornis en heeft vele ‘ikken’ die ze steeds beter leert kennen, waar ze naar luistert of juist even op een zijspoor zet. Dit kan inspirerend zijn voor jongvolwassenen lezers: het feit dat jij die innerlijke criticus niet bént, maar dat het één van de vele stemmen in jou is, maakt het leven lichter.
Ik ben benieuwd hoe mensen die zelf midden 20 zijn dit boek lezen. Velen van hen hebben een heel wat minder avontuurlijk leven dan Rosa, maar worstelen wellicht met dezelfde levensvragen: ‘moet ik bij mijn partner blijven?’ ‘Hoe vind ik een baan die bij me past?’ ‘Moet ik die grote uitgave (bijvoorbeeld een auto) doen?’ of ‘Hoe zorg ik voor mijn jongere broer of zus als onze ouders er niet meer zijn?’
Ik vond het boek naar het einde toe steeds spannender worden en heb dan ook echt genoten van het boek. Ik ben blij dat ik het gelezen heb, ook al ben ik niet de doelgroep.
Daarom verscheen twee jaar geleden het eerste deel voor jongvolwassenen in de serie: Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? Het werd genomineerd voor de NS publieksprijs maar won nét niet.
En nu is er alweer een vervolg-deel! In Hoe overleef ik alles wat anders gaat dan gedacht woont Rosa nog steeds illegaal in een tuin in Portugal met haar vriendin Esther en vriend Jonas. Het is handig als je het vorige boek hebt gelezen, want je valt direct midden in het verhaal. Ik moest weer even inkomen, maar werd wel weer gegrepen door de personages die worstelen met het leven.
Rosa en haar vrienden zijn geen standaard twintigers, ze zijn niet in een rijtjeshuis gaan wonen, gaan studeren of trouwen. Ze zoeken avontuur en uitdaging in een leven ‘off grid’ in het buitenland zonder vaste verblijfplaats. Dat zorgt natuurlijk voor vele moeilijke momenten: rouw, geldzorgen, liefdesverdriet en onzekerheid zijn aan de orde van de dag.
Wat me nu echt opviel waren de vele dialogen in het boek. Er wordt ontzettend veel gepraat. Logisch natuurlijk, de personages hebben het moeilijk en spreken daarover met elkaar. Daardoor zit er echter aan het begin nog niet zoveel vaart in het verhaal, het kabbelt. Ook moest ik wennen aan het ‘zweverige’ element in het verhaal: personage Joya kan energie voelen en doet aan handoplegging. Prima natuurlijk, maar wel veel aanwezig en hoewel sommige personages kritisch zijn, krijgt het wel veel ruimte in het boek.
Francine Oomen is fan van Voice Dialogue: de overtuiging dat je meerdere ‘stemmen’ in je hebt die je helpen (en soms dwarszitten, maar stiekem helpen ze je dan ook) in het leven. Zoals de innerlijke criticus of de zeurkous. Rosa heeft last gehad van een eetstoornis en heeft vele ‘ikken’ die ze steeds beter leert kennen, waar ze naar luistert of juist even op een zijspoor zet. Dit kan inspirerend zijn voor jongvolwassenen lezers: het feit dat jij die innerlijke criticus niet bént, maar dat het één van de vele stemmen in jou is, maakt het leven lichter.
Ik ben benieuwd hoe mensen die zelf midden 20 zijn dit boek lezen. Velen van hen hebben een heel wat minder avontuurlijk leven dan Rosa, maar worstelen wellicht met dezelfde levensvragen: ‘moet ik bij mijn partner blijven?’ ‘Hoe vind ik een baan die bij me past?’ ‘Moet ik die grote uitgave (bijvoorbeeld een auto) doen?’ of ‘Hoe zorg ik voor mijn jongere broer of zus als onze ouders er niet meer zijn?’
Ik vond het boek naar het einde toe steeds spannender worden en heb dan ook echt genoten van het boek. Ik ben blij dat ik het gelezen heb, ook al ben ik niet de doelgroep.
1
Reageer op deze recensie
