Fantastisch!

Vanaf hier kun je de hele wereld zien - Enne Koens
De wereld van Dee is klein en veilig. Ze kent iedereen in de flat waar ze woont, haar twee beste vrienden wonen dichtbij. Ze kent de slager, de postbode, de oudste bewoner. Maar ze weet eigenlijk heel weinig over zichzelf en de wereld die ze kan zien vanaf de hoogste verdieping.

Wat is daar allemaal? Wie of wat was haar moeder voordat zij er was? Dee woont alleen met haar moeder, die haar niks vertelt over vroeger. Al twee jaar vraagt ze zich af waarom ze er zo anders uit ziet: in alles zijn ze zo verschillend, uiterlijk en innerlijk. Hoe kan dat nou? Ze móet wel geadopteerd zijn. Maar haar moeder ontkent als ze er naar vraagt.

“Zij is klein. Ik ben lang. Zij is blond, ik heb kleine donkere krullen. Zij heeft een lichte huid en ik een donkere. Zij wil alles handig, nuttig, netjes, op tijd en op de goede plek. Ik wil alleen maar dansen, mijn hart zo open als een winkeldeur op koopzondag. Als je ons zou omdraaien bij memory, dan was je beurt zeker voorbij.”

Enne Koens flikt het weer. Ze construeert een enorm boeiend, spannend en grappig verhaal in de typische Koens-stijl waar ik enorm van houd. Het kan bijna niet mis gaan na zoveel steengoede boeken. Dit verhaal laat me ook weer stuiteren van enthousiasme.

Het is zo knap hoe ze een spannend gegeven (meisje vindt een brief op straat met ‘retour afzender’ erop en gaat op zoek naar waar die vandaan komt) combineert met enorm grappige scènes en actuele thema’s (echtscheiding en vluchtelingen). Alles ‘raakt ze aan’, zonder het overdreven emotioneel uit te melken.

“Ergens op de wereld lopen mijn echte ouders. Ze roepen mijn naam op de plek waar ze me het laatst zagen. ‘Deetje!’ galmt het door de straten. ‘Dee!’ Of misschien heette ik wel geen Deetje, maar Doris of Destiny, Georgette, Virginia, ik weet het niet. Hoe zijn we elkaar uit het oog verloren? Misschien ben ik per ongeluk in een stilstaande trein gestapt voor ik oud genoeg was om mijn adres uit te spreken of het telefoonnummer van mijn ouders te onthouden. Of ben ik op een slechte dag ontvoerd door een of ander eng type?”

De setting is ook fantastisch, in een drukke wijk van een grote stad met veel hoogbouw en diversiteit aan inwoners. Het deed me denken aan de grappige serie Abi, over een meisje in de Bijlmer die allemaal culturen tegenkomt. Abi was ook zo’n grappig meisje dat nergens bang voor was en alles aan iedereen durfde te vragen.

Tot slot: wat een fijne vormgeving weer. Net als bij Ik ben Vincent en ik ben niet bang is er gekozen voor een subtiele, maar consequente stijl van kleine illustraties bij elk hoofdstuk: tekeningen van deuren, ramen, abstracte mensfiguren, die samen ook een verhaal vertellen.

Ik hoop zo dat dit boek veel kinderen zal bereiken. Dat ouders en leerkrachten dit boek lezen en aanprijzen en voorlezen. Het móet gelezen worden door de kinderen van nu, het gaat over hun wereld, hun actualiteit, de vragen die nu leven.