Bizar, onrechtvaardig, fragiel, maar ondanks alles, of dankzij dat een bijzonder mooi verhaal

'De wereld is een doolhof geworden, met doodlopende paden en eindeloze dwaalgangen. Een uitgang ontbreekt. En waar de ingang was, is niet te achterhalen.'

Een voor mij eerste kennismaking met Tim Gladdines. Ik weet dat zijn eerdere boeken het goed gedaan hebben, en ik was dan ook vooral nieuwsgierig toen ik de vraag kreeg om zijn nieuwste verhaal vooruit te lezen. Benieuwd naar zijn stijl, en naar het verhaal.

Geert op het oosten is een indrukwekkend verhaal dat je stilzet en laat nadenken over hoe fantasie de realiteit soms overneemt, echt lijkt of misschien wel echt is voor wie dat zou willen zien. En hoe je soms in een niet al te makkelijk leven als jongere zou willen dat de realiteit niet je eigen realiteit is. een wrede autoritaire vader, nul vrienden en gepest worden op school. Begrijpelijk dat Geert (15) zijn vader soms doodwenst en begrijpelijk hoe Geert soms fantaseert over een mooier leven.
Het lijkt trouwens het perfecte plaatje, het gezin waarin Geert opgroeit. Vader die goed werk heeft en zelfs een auto rijdt, moeder die altijd thuis is voor de kinderen en iedereen verzorgt, een zusje dat graag leest en speelt met haar barbies en dan dus tiener Geert die zijn plek aan tafel op het oosten heeft en het zo goed doet op school. Een keurig katholiek gezin. Maar dat perfecte, typische jaren 50/60 gezinsplaatje begint langzaam wat barstjes te vertonen als de realiteit, of is het de fantasie, dat perfecte plaatje inhaalt.

Pijnlijk prachtig is neergezet hoe het verlangen naar vriendschap kan zijn, maar wat is een echte vriend? Wat doe je, of laat je toe omdat het je beste vriend is? Wat als eenzaamheid net zo kwellend kan zijn als een vriendschap die je meesleept in een reeks gebeurtenissen die je nooit voor mogelijk had gehouden? Met de seizoenen die veranderen, verandert er ook het een en ander in het gezin van Geert: de vriendschap met Ken heeft invloed op iedereen, meer dan Geert zou willen. Het raakt me als ik lees hoe Geert zijn wereld ervaart als een doolhof met doodlopende paden en eindeloze dwaalgangen zonder uitgang en waarbij de ingang niet meer te achterhalen is. Het raakt me en het schuurt. De rol van het geloof, de rol van Vader, de rol van Ken. Kreten als waarom? hoe? nee! schieten door je hoofd als het verhaal verder gaat den de vriendschap niet is wat het zou moeten zijn en je de wanhoop van Geert merkt. Wat is echt en wat niet? Hoe kun je vechten tegen iets dat niet bestaat?

Bizarre gebeurtenissen volgen elkaar op; wat waarheid is en wat niet is soms lastig te bepalen. Al lezend wordt je heen en weer geslingerd wat emoties betreft. Je voelt onrecht, kwaadheid, verdriet, vraagt je af wat echt is of niet en je hoopt op een 'wonderful world'die realiteit wordt. Maar bestaat zoiets wel? Lukt het Geert om zijn demons te verslaan?

Ik heb genoten van de prachtige zinnen. Tim verstaat het vak om, ondanks soms het literaire, toch dichtbij de jongere te blijven. Al gauw sluit je Geert in je hart en het liefst zou je hem in huis nemen voor wat echte liefde. Bizar zijn soms de gebeurtenissen in het verhaal, maar is dat in het leven niet net zo? Dat fantasie en realiteit soms zo dichtbij elkaar zitten dat het lijntje ertussen dun is?

Bizar, onrechtvaardig, fragiel, maar ondanks alles, of dankzij dat een bijzonder mooi verhaal.

En wat een bijzondere ervaring om zo vooruit te mogen lezen en het boek uiteindelijk ook echt in handen te hebben. De cover? Tja.. dat is dus Ken. Net echt toch? Of...?