“Wij waren daar!”

De vergeten vrouwen is een historische roman van Kristin Hannah. Eerder las ik van haar al een aantal indrukwekkende romans. Ik was dan ook blij verrast toen ik een exemplaar ontving van Uitgeverij Boekerij in samenwerking met Hebban; in ruil voor een recensie mocht ik het boek lezen.

Het verhaal gaat over Frankie, een twintigjarige verpleegster, die heel beschermd opgegroeid is op een idyllisch eiland voor de kust van Californië, in een conservatief gezin. Haar toekomst is uitgestippeld; diploma halen, trouwen en een gezin stichten. Maar het is 1965 en de wereld is volop aan het veranderen. Frankie wil ook graag een plek verdienen op de heldenwand van haar vader. Als ze iemand hoort zeggen “Vrouwen kunnen ook helden zijn” trekt ze haar eigen plan.

“Ze kon haar eigen plekje op de heldenwand verdienen, en niet omdat ze een goede huwelijkspartner had binnengesleept. Nee, omdat ze levens had gered in oorlogstijd.”

Vol goede moed vertrekt ze naar Vietnam, kortweg “Nam” genoemd. Dit ondanks de afkeuring en schaamte van haar ouders. Maar ze is niet voorbereid op de chaos en gruwelijkheden, die ze daar aantreft. En niet alleen door de Vietcong, ook haar eigen landgenoten verwoesten dorpjes en brengen veel schade aan bij onschuldige burgers. In brieven aan haar ouders en vriendinnen doet ze hiervan verslag en beschrijft ze haar verontwaardiging hierover. Je leest zo de hartverscheurende dingen die ze daar meemaakt, gruwelijke misstanden tegen de mensheid, maar ook heel ontroerende gebeurtenissen in vriendschappen die ontstaan. Barb en Ethel, haar medezusters worden vriendinnen voor het leven, ook als ze weer thuis is. Ze steunen elkaar en proberen elkaar kracht te geven door te gaan. Drank en feestjes moeten ervoor zorgen dat ze het vol kunnen houden en af en toe even verdoofd zijn.

“In deze krankzinnige, chaotische, verdeelde wereld waarin mannen de macht hadden, kon je rekenen op de vrouwen.”

Het tweede deel is de thuiskomst van Frankie in de VS. Je denkt dan het heftigste deel misschien gehad te hebben, maar niets is minder waar. Amerika is verscheurd en begint in te zien hoe zinloos die oorlog is. De veteranen worden bespuugd en nageroepen. De vrouwen niet erkend, want er heeft geen vrouw “gevochten” in Vietnam. De ontkenning, gebrek aan hulp en begrip zorgen ervoor dat Frankie het nog moeilijker krijgt.
Wat een prachtig, hartverscheurend eerbetoon heeft Kristin Hannah met dit verhaal gebracht aan alle veteranen, maar vooral aan het vrouwelijke deel. Je voelt de onmacht en radeloosheid van Frankie door het hele verhaal. Ondanks de zware onderwerpen leest het boek als een trein, al moest ik het wel regelmatig wegleggen, omdat het als partner van een veteraan, te dichtbij kwam. De opgenomen brieven zijn een mooie afwisseling, zo wordt je op de hoogte gebracht van de veranderingen in het thuisland. Met een prachtige zin sluit het verhaal, daar hoef je niets meer aan toe te voegen.

Slotquote:
“De vrouwen hadden een verhaal te vertellen, ook al was de wereld er nog niet helemaal klaar voor om het aan te horen, en hun verhaal begon met drie eenvoudige woorden.
WIJ WAREN DAAR!