Recensie Vallende man

Een wat deprimerende maar indringende en aangrijpende roman waarin het leven van Keith, één van de overlevenden van de aanslagen op de TwinTowers, centraal staat. De impact op zijn leven is gigantisch en wordt vanuit hemzelf en zijn (ex)vrouw, Lianne, beschreven. Behoorlijk indrukwekkend omdat het ècht van binnenuit is. De auteur beschrijft 'het kleine verhaal tegen de achtergrond van de grote tragedie’ las ik ergens. Mee eens.

Omdat het gezichtspunt steeds heen en weer springt, is het verhaal dikwijls verwarrend en onduidelijk maar zo is hun leven natuurlijk ook. Triest, treurig is de eenzaamheid die je bij beide personen ziet. Keith en Lianne lijken zich te herenigen maar leiden ieder hun eigen leven, bereiken elkaar niet. Ook hun zoontje Justin heeft het (uiteraard) moeilijk.

De titel is gebaseerd op de wereldberoemde, gruwelijke foto van ‘The falling man’ van 11 september 2001 zie hier.
Er is ook nog een andere vallende man: de straatartiest David Janiak, hij voert een soort acts uit waarin hij gehuld in een veiligheidsharnas zich laat vallen van hoge plekken in de stad. Wat moet je hiervan denken?

Het viel me op dat de New Yorkers steeds vaag praten over: ‘de dag dat de vliegtuigen kwamen’ of ‘drie weken na de vliegtuigen’. Vreemd vond ik de hoofdstukjes waarin je fragmentarisch kennismaakt met een aantal van de aanslagplegers.
Het boeiendst vond ik de gebeurtenissen en verhalen rond Keith, Lianne en hun zoon Justin. De passages over de terroristen en bijvoorbeeld ook over Nina, Lianne’s moeder, het minst. Mijn oorspronkelijke 3 duimpjes, verander ik bij deze toch in 4.

Intrigerend boek.