Een intiem en tegelijk groots zelfportret

Celia Paul schildert in subtiele taal een indrukwekkend en ontroerend beeld van haar leven dat sinds haar jongste jaren volledig in het teken staat van haar kunst.
Over de jaloerse competitie wie het beste kon tekenen met haar jeugdvriendin Linda, haar tijd op de Slade School of Fine Art waar zij als 16-jarige de veel oudere beroemde kunstenaar Lucian Freud leert kennen. Haar grote diepe liefde voor hem en hun relatie, getekend door aantrekken en afstoten, hun zoon, hun behoefte aan onafhankelijkheid, het rusteloos wachten en piekeren en het geleidelijk ontwikkelen van haar eigen groot schildertalent.
Prachtig schrijft zij over de schildersessies met haar moeder en zusters, hun innige relatie, maar ook over de nietsontziende egocentrische concentratie op haar werk. Twee keer per week klimt haar moeder met grote moeite 80 treden naar boven om te komen poseren.
Het boek is geschreven met dezelfde zorgvuldigheid als haar verfijnde schilderijen.
Een bijzonder juweel.
...."It made me think about how impossible it is to live fully in the present. I recognise the impossibility, but also the necessity of trying."...
Ik hoop dat dit mooie boek in het Nederlands vertaald wordt, het verdient een groot publiek.
(met foto's)