Baken van hoop voor iedereen die ooit gepest werd

In Wie schrijft die blijft van Tamara Haagmans leren we Caro kennen, een succesvolle schrijver die daarnaast ook samen met haar vader een boetiekhotel en een kunstwinkeltje in een kasteel runt. Dé inspiratie voor haar bestsellers en dat is ook een van de redenen dat ze onder pseudoniem schrijft. Wanneer haar uitgever wil dat haar lezers een gezicht bij de verhalen krijgen, raakt ze dan ook in paniek. Haar vader bedenkt een handige oplossing die lijkt te werken, maar journalist Jesse heeft zijn eigen redenen om achter de identiteit van de succesauteur aan te gaan. Als dan ook nog het voortbestaan van het hotel in gevaar komt, lijkt haar zorgvuldig opgebouwde leven als een kaartenhuis in elkaar te storten. Ze zal keuzes moeten maken.

De echte reden waarom Caro onder een pseudoniem schrijft wordt gaandeweg het verhaal steeds duidelijker. Zoals we van Tamara gewend zijn, heeft het boek een bijzonder sterke opbouw met elementen die elkaar versterken zodat er een krachtig, gebalanceerd verhaal ontstaat waar alles in zit. Het boek begint met een proloog die ik niet meteen kon duiden maar mijn interesse was direct gewekt. Daarna leren we Caro in het nu kennen en leren we steeds meer over haar verleden door terugblikken. We merken al snel dat zij het nodige heeft meegemaakt in haar jeugd. De wanhoop, haar pijn, gevoelens van afwijzing en geknakt vertrouwen, maar in het nu ook haar hoop, de kracht om het positieve eruit te halen en haar vechtlust. Ze komt van heel ver en bereikt ook heel veel, het raakte me diep. Er is ook iets heel ergs gebeurd en dat houdt Tamara lang geheim. Hierdoor is er steeds een onderhuidse spanning aanwezig. Wat zou het zijn? Wat is er gebeurd? Je blijft maar doorlezen om erachter te komen en dat geeft het verhaal vaart.
De personages zijn realistisch, ze gaan echt leven en komen heel dichtbij. Je voelt de emoties gewoon en dat raakte me. Ik moest af en toe even slikken en heb er ook mee zitten janken. Veel van de gebeurtenissen en gevoelens waren te herkenbaar voor mij en alles kwam weer terug. Als je ooit gepest bent, je voelt het gewoon weer. Je weet ook: Het komt goed, this too shall pass. Het verhaal heeft veel diepgang door de serieuze rode draad, maar toch weet Tamara ervoor te zorgen dat het niet te zwaarmoedig wordt door het te verweven met humor en hartverwarmende momenten en vooral doordat Caro er goed uit komt. Ze wint in het leven na alles wat ze mee heeft gemaakt.
Dat maakt dit boek een baken van hoop voor iedereen die ooit met pesten te maken heeft gehad. Alleen al daarvoor verdient Tamara Haagmans de hoofdprijs. Ik hoop dat iedereen het leest. Ze verdient het dat heel Nederland, liever nog de hele wereld dit boek koopt en leest. Die opsteker gun ik iedereen met een pestverleden: Je hebt het overleefd. De littekens blijven maar het worden battle stripes. Je bent sterker. Tamara was en is sterker en daarom heeft ze dit boek geschreven. Fenomenaal. Ik zou het tien sterren geven als dat kon.