Heeft potentieel maar betere uitwerking nodig

"Jij was alsof ik in een spiegel keek, of eigenlijk door een raam naar een andere periode uit mijn leven, nog maar kortgeleden, maar net buiten mijn bereik"

Katherine is eindredacteur bij een tijdschrift Ze voelt zich duidelijk oud als ze naar de jongere generatie kijkt en kijkt met heimwee terug naar de tijd dat ze jonger was maar tegelijkertijd kijkt ze ook neer op de millenials. Lily is het nichtje van haar baas en komt als stagiair terecht bij katherine na een 'toevallige' eerste kennismaking in de taxi op weg naar het werk.

De hoofdstukken wisselen af tussen Katherine en Lily. Beide perspectieven worden in de ik-persoon verteld. Katherine richt zich in haar hoofdstukken naar Lily. Ze komt erg gefrustreerd over. Er is een redelijk negatief sfeertje in haar hoofdstukken. En bij Lily merk je onmiddellijk dat ze een dubbele agenda heeft. Er is een enorm uitgebreide en enigszins langdradige opbouw van het verhaal. Ik had steeds het gevoel dat het maar wat voorkabbelde. Er gebeurde weinig. Ik kon ook niet sympathiseren met één van beide vrouwen. Beide leken enkel maar negatieve kanten te hebben. Het slot werd dan wel nog iets spannender, echter de 'reden' mocht tijdens het verhaal wat meer belicht worden. Voor mij viel dat puzzelstukje niet op zijn plaats.

Om toch met een positieve noot te eindigen: de schrijfstijl leest vlot, ook al was het in het begin even wennen. Er zat zeker potentieel in het verhaal, als de personages ook ergens wat sympathie hadden kunnen wekken bij de lezer en als niet alles telkens herhaald werd, vanuit beide standpunten. Dit is een debuut, dus als auteur is er nog ruimte om daar in te groeien