Lichtpunt

Corina Bomann - Lichtpunt
Lichtpunt is het tweede deel na Gloriedagen over het Walfriede-ziekenhuis. Het boek is deels gebaseerd op waargebeurde feiten, deels op wat er in die tijd echt in de geschiedenis gebeurd is en deels geromantiseerd.

Zuster Hanna is nog steeds de rechterhand van dokter Conradi. Daarnaast komt er een nieuwe verpleegster werken in het ziekenhuis, Lily. Lily is van huis weggelopen en heeft de verpleegsteropleiding succesvol afgerond. Ze heeft moeilijke jaren achter de rug maar in Walfriede lijkt ze haar plaats te hebben gevonden.

Het Walfriede ziekenhuis is nu al 10 jaar open maar Duitsland verkeert in moeilijke omstandigheden. Het boek speelt zich af van 1930 tot en met 1933. De partij NSDAP groeit en Joden beginnen het moeilijk te krijgen. Ze worden steeds meer en meer aangevallen, gewoon op straat door de bruinhemden.

Ook enkele artsen in het ziekenhuis zijn Joods. Niet alleen moeten ze buiten het ziekenhuis op hun hoede zijn maar ook werknemers van het ziekenhuis zelf sluiten zich aan bij de standpunten van de NSDAP. En zelfs Conradi moet zich verantwoorden want hij is lid van de zevendedagsadventisten die ook op zaterdag sabbat vieren wat vragen doet rijzen bij de nationalisten. Conradi heeft het sowieso al lastig door zijn zwakke gezondheid en dan moet hij ook nog beslissingen nemen tegen zijn hart in maar om het ziekenhuis niet in gevaar te brengen, volgt hij toch de nieuwe regels die worden ingevoerd tegen de Joden.

De dikte van de boeken zien er misschien intimiderend uit maar ze zouden nog dikker mogen zijn! Gelukkig volgen er nog twee delen. Ook Lichtpunt is weer een prachtig verhaal. Het hele boek ademt de sfeer uit van vroeger. Zowel in de beschrijvingen, als in de stukjes geschiedenis die erin voor komen als in het taalgebruik. De personages komen tot leven. Je ziet het als het ware helemaal voor je. Het is echt een boek om in te duiken en alles rondom je te vergeten.

Je voelt gewoon hoe het eraan toe gaat. Ook als kan je het echt nog niet eens half zo hard beseffen als hoe het er in die tijd echt was. De armoede, de Jodenhaat, de moeilijke omstandigheden waarin er soms gewerkt moet worden. Toch gebeuren er ook mooie dingen. Zoals de toenadering tussen Lily en professor Kirsch, of zoals het team-uitje met de verpleegsters en de artsen, een kind dat weer beter wordt en weer naar huis kan keren, de band tussen een patiënt en een verpleegster of tussen de personeelsleden onderling…

Tijdens het lezen voel ik me deelgenoot van het leven in Walfriede. Dus het duurt toch wel eventjes om los te komen van het boek als het uit is. De schrijfstijl van Corina Bomann is echt geslaagd aangezien ze me dit gevoel geeft. Ik kijk zeker al uit naar het derde deel van de Walfriede-serie.