Roman met verrassend en meeslepend plot

De Engelse Chris Whitaker is auteur van thrillers. Het vierde boek dat naar het Nederlands is vertaald: De kleuren van het donker, is een internationale hit, waarvan de filmrechten zijn verkocht. De vertaling is van Sandra van de Ven.

Het is 1975, Joseph Macauley, bijgenaamd Patch vanwege een ooglapje is een buitenbeentje. Hij woont samen met zijn moeder in Monta Clare, Missouri. De jonge Saint Brown woont bij haar oma, ook zij is een buitenbeentje. Haar liefde voor haar bijen en honing zorgt voor contact met Joseph en een bijzondere vriendschap ontstaat.

Patch wordt ontvoerd als hij een meisje wil redden. Hij verdwijnt en de zoektocht raakt snel op dood spoor. Saint geeft het niet op, blijft zoeken en weet hem te vinden. Patch is een jaar weggeweest, iets wat hem voor het leven heeft getekend. Wat hem op de been houdt is het zoeken naar Grace, het meisje dat samen met hem in het donker leefde.

Op de cover van het boek staat: De meest geprezen thriller van het jaar. Het is nogal een uitspraak, zeker gezien het feit dat het boek niet echt een standaard thriller is. Wanneer je als lezer dat los laat, kan het niet anders dan dat je wordt meegezogen in een verhaal van de mensen in een dorpje waar een tragedie iedereen die er mee te maken had, direct of indirect, een leven lang beïnvloed.

Het boek is ingedeeld in periodes variërend van één tot een paar jaar en elk deel heeft een eigen omschrijving. De piraat en de imker 1975, The lovers, the dreamers 1975 tot aan Mythen en Legenden 2001. In elk deel worden de personages belicht die een rol hebben in het gebeuren rondom een ontvoering in 1975. Naast Patch en Saint zijn dat de moeder, de oma, de commissaris Nix, de galerie houder Sammy en rijkeluismeisje Misty Meyers. Het zijn levensverhalen die worden verteld en keuzes die worden gemaakt. De personages ontwikkelen zich over de jaren heen, maar niemand komt ooit los van wat er in 1975 in gang is gezet.

Tussendoor speelt een speurtocht naar de dader en het zoeken naar vermiste meisjes een grote rol. Het is de rode draad waar alle personages onlosmakelijk aan zijn verbonden. Het is nergens nagelbijtend spannend zoals vaak in een gewone thriller is te vinden, maar de onderliggende sluimering is constant aanwezig en zorgt voor een nieuwsgierigheid naar het einde toe.

Whitaker heeft een aparte manier van vertellen. Zeker de eerste hoofdstukken zitten vol met vooruitzichten naar wat er later gaat gebeuren. Later is er nog steeds een verteller, maar is het gebeuren meer in het ‘nu’. Er zijn veel dialogen die vlot lopen en essentieel zijn voor het verhaal. Perspectieven verspringen constant en zo houdt de lezer feeling met alle personages. Twists genoeg in het verhaal, voorspelbaarheid ontbreekt. Het verhaal pakt je op en neemt je mee.

Wat een boek, wat een verhaal. Doordat het zo meeslepend was, heb ik het gevoel dat ik dingen heb gemist. Alles wat is gebruikt, gezegd of gedaan klopt. Aan het einde wordt veel duidelijk en vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Het is een boek dat ondanks de dikte (607 pagina’s) de moeite waard is om nog eens te lezen, maar dan heel rustig en dan alles op te nemen wat er staat en wat er wordt gezegd.

Boeken weten me niet vaak te verrassen, maar met deze is het gelukt. Een geweldig verhaal, een roman met goed uitgewerkte en bijzondere personages, een plot dat verrast en meeslepend is. De kleuren van het donker is een indrukwekkend levensverhaal van gewone mensen die flexibiliteit en doorzettingsvermogen tonen en niet de gebaande wegen kiezen, maar hun eigen pad gaan, met alle gevolgen van dien.