Donker, sfeervol en feministisch verhaal

In Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond van de Amerikaanse bestsellerauteur V.E. Schwab volgen we drie vrouwen die in verschillende tijden geboren zijn, maar wel met elkaar verbonden zijn. Elk van hen belandt, op haar eigen manier, in een nachtelijk bestaan nadat ze transformeren tot vampiers. Maar dit boek is zoveel meer dan een klassiek vampierverhaal: het is een gelaagde roman over vrijheid, identiteit, vrouwelijke verbondenheid en het worstelen met maatschappelijke verwachtingen.


Hoewel ik al meerdere boeken van V.E. Schwab in mijn kast heb staan, was dit mijn eerste kennismaking met haar werk. Omdat het een op zichzelf staand verhaal is, leek dit boek me de perfecte gelegenheid om eindelijk in haar oeuvre te duiken.

Er zijn uiteraard vampiers — en bloed — maar de auteru gebruikt deze gotische elementen als middel om diepere thema’s te verkennen: grenzen aangeven, ontsnappen uit toxische relaties, omgaan met honger (in de letterlijke en figuurlijke zin), en het niet kunnen of mogen zijn wie je werkelijk bent. De vrouwelijke ervaring staat centraal in al haar facetten: teder, rauw, krachtig, destructief.

De auteur neemt uitgebreid de tijd om haar drie hoofdpersonages te introduceren en uit te diepen. Ieder van hen reageert op een unieke manier op de transformatie tot vampier en de allesoverheersende honger die daarmee gepaard gaat. Deze langzame opbouw zorgt ervoor dat je als lezer echt in hun psyche kruipt.
Maria, een Spaanse vrouw uit een patriarchale tijd, leeft tijdens haar huwelijk in een soort gouden kooi. Haar man verwacht van haar een soort tais toi et soi belle mentaliteit. Wanneer ze een mysterieuze vrouw ontmoet die haar een uitweg biedt, grijpt ze die kans. Aanvankelijk voelde ik sympathie voor Maria vanwege haar kracht en verlangen naar vrijheid, maar naarmate het verhaal vorderde, kreeg ik steeds meer afkeer van haar meedogenloosheid. Toch vond ik dat juist sterk: als een auteur je gevoelens ten opzichte van een personage kan laten kantelen, betekent dat dat de ontwikkeling overtuigend is neergezet.

Alice, een studente in de 21ste eeuw, wordt wakker na een onstuimige nacht met een onbekende vrouw — zonder hartslag, maar met een onverzadigbare dorst naar bloed. Haar transformatie sleurt haar mee in een eeuwenoude strijd. Alice had zich een nieuw begin voorgesteld, maar niet op deze manier. Haar hoofdstukken ademen melancholie, mede door de herinneringen aan haar opstandige zus die als een schaduw over haar leven hangt.

Charlotte, het derde personage, verschijnt later in het boek en was voor mij de sleutel tot het volledig grijpen van het verhaal. Vanaf haar introductie zat ik er echt helemaal in. Haar perspectief bracht een extra laag die het geheel complementeerde.

Het verhaal is doordacht opgebouwd, met een sterke focus op karakterontwikkeling in het eerste deel. Daardoor duurde het voor mij even voordat ik er echt in zat — op sommige momenten vond ik het zelfs wat langdradig. Maar zodra Charlotte ten tonele verscheen, wist VE Schwab me volledig te pakken.

Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond is een donker, sfeervol en feministisch verhaal dat vampiermythologie verweeft met existentiële thema’s. Het is een boek dat onder je huid kruipt, en je laat nadenken over wie je werkelijk bent — en wie je zou kunnen zijn, als niemand je tegenhield.