Het kind in de golven

Op de tiende verjaardag van haar zoon Esteban verandert het leven van Maddi Libéri voorgoed wanneer deze op het strand verdwijnt.
Tien jaar later keert Maddi voor het eerst terug naar die plek vol herinneringen. Daar valt haar oog op een jongetje dat als twee druppels water op haar zoon lijkt — zelfs de indigoblauwe zwemshort is identiek. Ze raakt ervan overtuigd dat Esteban nog leeft. Vastbesloten om de waarheid te achterhalen, verhuist ze naar het dorp waar het jongetje woont, en begint ze hem stiekem te observeren. Is het echt haar zoon, of speelt haar verlangen haar parten?

“Het kind in de golven” is het eerste boek dat ik lees van de Franse schrijver Michel Bussi, een auteur met een grote naam in Frankrijk. Mijn leeservaring met dit boek laat zich niet gemakkelijk samenvatten. Het verhaal heeft een intrigerende stukken en zet in op een mix van psychologisch drama, mysterie en suspense. Toch wist het me niet van begin tot eind vast te houden.

Ik had moeite had om emotioneel mee te gaan in het verhaal. De thematiek — een moeder die haar kind verliest en verteerd wordt door twijfel en hoop — is nochtans aangrijpend, maar toch bleef ik op afstand. De vertwijfeling, obsessie en het verdriet blijven ergens buiten mij, hoe heftig de situatie ook is.

Michel Bussi’s schrijfstijl is nochtans toegankelijk en beeldend, met heldere zinnen en af en toe beeldende beschrijvingen van omgeving en sfeer. De melancholieke toon past goed bij het onderwerp. Toch kende het verhaal voor mij enkele trage passages. In het begin en middenstuk miste ik de vaart, wat ertoe leidde dat ik mijn aandacht moeilijk kon vasthouden en het lezen even liet liggen. Pas in het tweede deel werd mijn nieuwsgierigheid opnieuw geprikkeld, toen de spanning aantrok en de puzzelstukjes langzaam op hun plaats begonnen te vallen.

Er is wel een soort gelaagdheid in het verhaal: verlies, schuld, hoop en zelfverlies vormen de kern van het verhaal. Maddi's zoektocht is niet alleen een letterlijke speurtocht naar de waarheid, maar ook een innerlijke reis door rouw en ontkenning. Deze onderlaag geeft het boek extra betekenis, zelfs wanneer het verhaal qua ritme af en toe hapert.

Het kind in de golven is een sfeervol geschreven roman vol mysterie, met een boeiende insteek die vragen oproept over herinnering, verlies en het ongrijpbare verlangen naar wat verloren is gegaan. Ondanks de momenten van traagheid en mijn persoonlijke afstand tot de personages, wist het verhaal me gaandeweg toch in zijn greep te krijgen.