Een intrigerende thriller vol gezichten

In Haar vele gezichten wordt de 22-jarige serveerster Katie beschuldigd van de moord op vier invloedrijke mannen in het prestigieuze March House in Londen. Vijf mannen uit haar omgeving – die haar al dan niet persoonlijk kennen – proberen te achterhalen wat er is misgegaan in haar leven. Is ze slachtoffer, dader, of misschien iets ertussenin?

Nicci Cloke kiest voor een originele invalshoek door Katie niet zelf aan het woord te laten, maar haar te laten beschrijven door de ogen van anderen. Elk hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van een van de vijf mannen, en telkens wordt Katie door hen anders benoemd – ‘Kit-Kat’, ‘Killer Kate’… – wat direct de kleur van hun persoonlijke kijk op haar weergeeft. Die vormkeuze zorgt ervoor dat je als lezer voortdurend heen en weer geslingerd wordt in je oordeel: is Katie schuldig of onschuldig?

De vader van Katie schetst het meest positieve beeld van haar. Zijn liefde voor haar is voelbaar in alles, en hij lijkt sommige van haar daden te romantiseren. Hij neemt haar in bescherming, zelfs als de feiten daar misschien niet toe uitnodigen. In schril contrast staat de man op wie Katie verliefd was – zijn beeld van haar is killer, afstandelijker, en hij zelf roept weerzin op doordat hij haar vertrouwen en naïviteit schaamteloos heeft misbruikt. Deze gelaagde portretten maken het boek extra boeiend: niet alleen Katie’s ware aard blijft ambigu, ook de betrouwbaarheid van de vertellers komt steeds meer ter discussie te staan.

De auteur hanteert een toegankelijke en heldere schrijfstijl. De zinnen zijn eenvoudig, wat het boek vlot leesbaar maakt, zonder aan diepgang in te boeten. De innerlijke belevingswereld van de personages wordt mooi weergegeven. Emoties als schaamte, spijt, ontkenning en stille hoop worden op een realistische manier neergezet, wat de vertellers menselijk en geloofwaardig maakt.

Een opvallend stijlmiddel is het gebruik van de tweede persoon: de vertellers richten zich rechtstreeks tot Katie met “je”. Dat maakt het alsof ze een brief schrijven of zich rechtstreeks tot haar wenden, wat zorgt voor een intieme sfeer. Deze vertelwijze versterkt de betrokkenheid van de lezer en geeft elk perspectief een persoonlijke lading.

Door de afwisseling in vertelstemmen en sfeer – soms gespannen, dan weer melancholisch of teder – blijft het verhaal voortdurend verrassen. Haar vele gezichten is een psychologische roman die niet alleen draait om de vraag wat er gebeurd is, maar vooral om hoe mensen elkaar waarnemen, beoordelen en in sommige gevallen misvormen. Een intrigerend boek dat je tot het einde blijft meeslepen.