Ik voelde me zelf een stalker

Wat heb ik genoten van dit verhaal. B.A. Paris weet als geen ander hoe ze een lezer kan meeslepen en tegelijkertijd een heel scala aan emoties kan losmaken. Vanaf de eerste pagina zit je midden in het hoofd van haar personage, en dat doet ze zó overtuigend dat je bijna vergeet dat je “gewoon” een boek aan het lezen bent.

Het verhaal wordt gedragen door twee versies van hetzelfde hoofdpersonage: Elle Nugent in het verleden en Nell Masters in het heden. Veertien jaar geleden werd Elle het middelpunt van een schandaal dat zo uit de hand liep, dat ze uiteindelijk zelfs haar naam moest veranderen om nog enigszins een normaal leven te kunnen leiden. Wat er toen precies is gebeurd, ontvouwt zich langzaam via hoofdstukken uit het verleden — en die geleidelijke onthulling werkt fantastisch. Elk stukje informatie dat je krijgt, maakt je honger alleen maar groter.

In die terugblikken zie je hoe de jonge Elle langzaam maar zeker de controle kwijtraakt. Ze raakt geobsedeerd door de vermoedelijke dader van een moord en begint hem te volgen, aanvankelijk uit nieuwsgierigheid, maar al snel groeit het uit tot iets duisters dat haar hele leven overneemt. Haar obsessie kruipt onder je huid; ik kreeg er oprecht de kriebels van. Het voelde soms alsof ík degene was die achter iemand aan liep — en wanneer een schrijver dat voor elkaar krijgt, weet je dat je met een topper binnen het genre te maken hebt.

In het heden zijn de rollen omgedraaid. Daar is het Nell die wordt gevolgd, en de vraag die voortdurend aan je blijft knagen is: door wie? Ik zat tijdens het lezen constant lijntjes te trekken, theorieën te vormen, en vervolgens weer te twijfelen aan alles wat ik dacht te weten. De spanning zit hem niet alleen in de gebeurtenissen, maar vooral in die voortdurende onzekerheid.

Die spanning wordt versterkt door de fragmenten uit notitieboek 4, waarin de dader vanuit het ik-perspectief zijn observaties noteert. Die stukjes zijn rauw, direct en bijzonder onaangenaam — vooral omdat ze telkens eindigen met dezelfde beklemmende woorden: “wanneer ik je vermoord”. Het maakt de dreiging tastbaar. Je wéét dat Nell niet aan het hallucineren is. Je voelt dat er iemand echt te dichtbij komt.

B.A. Paris’ schrijfstijl sluit perfect aan bij het psychologische karakter van het verhaal. Ze zit dicht op de huid van haar personage: je voelt Nell's twijfels, angsten en emotionele schommelingen bijna fysiek met haar mee. Er hangt steeds een zacht knagende spanning in de lucht — nooit overdreven, maar altijd aanwezig. Dat komt door kleine dingen: ongemakkelijke gesprekken, , dingen die verzwegen worden, barstjes die langzaam groter worden.

Het resultaat is een thriller die niet alleen spannend is, maar vooral beklemmend, intens en menselijk.