Absoluut geen feelgood-roman

Alle elementen die een goede roman voor mij moet hebben die ontbreken hier: een liefdesverhaal waarbij alles misgaat waar alles op het einde toch goed komt, een feelgood roman a la Julia Quinn of Sophie Kinsella. Nee dat is het zeker niet. Het is een kostuumdrama waar ik eigenlijk alleen maar depressief van wordt. 
Een hoofdpersoon die mij eigenlijk totaal niet aanspreekt die dingen doet die volstrekt tegen mijn normen en waarden ingaan. Maar wat is het dan wel? Is het een epos? Niet volledig. Het is wel mooi geschreven met prachtige zinnen waar veel waarheden instaan zoals:
“Hoe vreemd is het dat de armsten van ons het meest vrijgevig zijn? Dat degenen die het minst te bieden hebben alles lijken te willen geven.

Hoe vaak het groene gras ook tot geel hooi verwordt, de liefde blijft eeuwig en onveranderlijk prachtig.

Geleerd of simpel: de problemen passen zich aan aan de mens.

Als een droombeeld dat niet verwezenlijkt moet worden, omdat het niet anders kan dan waanzinnig tegenvallen.

Maar hoe weten wij dat wij gelijk hebben ? hoe weten wij dat onze morele kompas het juiste is? hoe kunnen wij de moed nog hebben de mensen de waarheid te laten zien als die waarheid uit zoveel facetten bestaat.”

Het is echter geen boek dat mij bij zal blijven en nodigt mij niet uit tot meer uitstapjes naar dit genre.