Niet zo verrassend als verwacht

Het is heel lastig een detective te recenseren zonder veel te verraden. ‘De moord op Roger Ackroyd’ wordt gezien als één van de beste boeken van Agatha Christie, met name omdat de lezer de moordenaar absoluut niet ziet aankomen.

Ik wist het op pagina één. Dat kan ik niet uitleggen zonder het boek te verpesten - spoilers mogen ook niet op Hebban - maar als je het per se wilt weten, kan je mijn recensie op Goodreads lezen over dit boek, daar heb ik het ingezet. Als je op de eerste pagina hebt gezien wat ik zag, zal de rest van het boek die aanwijzingen bevestigen en weet je op een gegeven moment bijna zeker dat je op het goede spoor zit.

Toch is dit niet erg, want Christie zorgt voor genoeg feiten die je aan het twijfelen brengen en er zitten nog steeds verrassende elementen in de ontknoping, dus ik heb het met plezier gelezen.

Waar ik me wel lichtelijk aan begin te storen, is dat de personages slecht zijn uitgewerkt. Ze zijn duidelijk alleen nodig voor de rollen van verdachte(n), moordenaar(s) en slachtoffer(s) en meer diepgang krijgen ze niet. Ik denk dat dat erbij hoort als je Christie leest. De verhalen zijn echt puur plot, het gaat om de ontwikkelingen, niet om het creëren van personages. Het voordeel daarvan is dat je zo door een boek heen bent en dat er geen letter te veel staat, waardoor het verhaal continu spannend blijft.

Ondanks dat ik kritisch ben, heb ik genoten van dit boek en vind ik het één van Christies betere – in mijn ogen staat het bijna op gelijke voet met ‘Moord in de Oriënt Expres’, mijn favoriet tot nu toe. Het is ook leuk hoe gevarieerd deze serie is, de verbeelding van de auteur is bewonderenswaardig en het is nooit precies te voorspellen hoe een boek afloopt, zelfs niet als je te vroeg doorhebt wie de dader(s) is/zijn.