Het ligt niet aan dit boek, het ligt aan mij

Gerard Reve zet het leven van Frits fantastisch neer: de verveling, het cynisme en het donkere randje van de hoofdpersoon uit 'De avonden' is heel goed gedaan. Reve weet dat ook heel consequent vol te houden. Dat is knap.

Daarnaast woon ik in Amsterdam. Sterker nog, ik fiets regelmatig zo ongeveer langs het huis waar Frits woont. Dat zou dit boek leuk voor mij moeten maken, ik ken de plekken waar Frits naartoe gaat, ik wéét dat de Riembaan in het boek eigenlijk de Ceintuurbaan is. Gerard Reve en ik hebben dit hele boek lang een soort onderonsje, een spel waarbij ik raad welke plaats hij met zijn cryptische beschrijvingen bedoelt.

Ten slotte ben ik gefascineerd door de link tussen heden en verleden. 'De avonden' geeft een heel mooi beeld van 1946 en verraste mij met bijvoorbeeld een gesprek over vegetarisch eten dat heel actueel leek. Sowieso ging een relatief groot deel van het boek over eten, en ik hou van eten.

Maar iedere dag (ik las met een leesclub één hoofdstuk per dag vanaf 22 december, het boek zelf speelt zich namelijk af tussen 22 december en 31 december) verzon ik meer excuses om maar niet te hoeven lezen. Uiteindelijk deed ik het wel, ik heb zelf ook geen idee waar ik de zelfdiscipline vandaan haalde, maar tijdens het lezen bladerde ik regelmatig vooruit om te kijken hoe lang ik nog moest voordat het hoofdstuk klaar was. Bij adventskalenders heb ik de helft van de vakjes al leeg voordat het 1 december is, maar bij dit boek heb ik niet eens gedacht aan stiekem vooruit lezen.

Waarschijnlijk heeft het meer te maken met mijn (gebrek aan) concentratie dan met Gerard Reve, maar ik denk dat dit boek voor mij beter had gewerkt als een kort verhaal. Een collega van mij, ook docent Nederlands, zei ooit dat je 'De avonden' pas kunt waarderen als je 35 bent. Tegen die tijd ga ik het opnieuw proberen, maar geen dag eerder.