Schokkend, indrukwekkend en akelig goed geschreven

Op de kaft wordt 'Het echte leven' van Adeline Dieudonné vergeleken met 'Het smelt' van Lize Spit. Beide boeken gaan over een meisje dat opgroeit in een ongezonde gezinssituatie, maar er is één groot verschil: waar het verhaal in 'Het smelt' steeds zwarter wordt, bevat 'Het echte leven' iets heel anders: hoop.

Begrijp me niet verkeerd, dit is een afschuwelijk boek. Het gaat over huiselijk geweld en het effect hiervan op de hoofdpersoon, die tien jaar oud is aan het begin van het verhaal, en haar broertje van zes jaar. Er worden dieren gemarteld en gedood, het jongetje dreigt het voorbeeld van zijn vader te volgen. Maar de hoofdpersoon ontmoet 'goede' mensen, vindt troost in wis- en natuurkunde en gelooft in een beter leven.

Het is een heel vlot geschreven boek met veel gruwelijkheden, maar de auteur gaat nergens té ver, het wordt nergens ongeloofwaardig. De verhaallijn rondom Marie Curie en het tijdreizen is mooi, de intelligentie van de hoofdpersoon doet denken aan 'Mathilda' van Roald Dahl. De stijl is erg direct, maar het werkt goed, je wordt als het ware deel van het gezin waar je over leest en daardoor voel je de dreiging beter.

De laatste tijd heb ik veel boeken gelezen met een goede opening en 'Het echte leven' is geen uitzondering. Dit zijn de eerste zinnen van het verhaal:

"Bij ons thuis waren er vier kamers. Die van mij, die van mijn broertje Gilles, die van mijn ouders en die van de kadavers."

Het is lastig om iets te vertellen over dit boek zonder veel te verraden. Een boek als dit kan eigenlijk maar op twee manieren eindigen en ik denk dat de auteur voor dit verhaal het goede einde heeft gekozen. 'Het echte leven' is schokkend, indrukwekkend en akelig goed geschreven.