Een tegenvallend mysterie

‘Een olifant vergeet niet gauw’ is het laatste boek dat Agatha Christie schreef over Hercule Poirot. Het laatste deel in de serie, ‘Het doek valt’ (in het Engels: ‘Curtain’) schreef ze al eerder, in de jaren ’40. Daarvoor mogen we haar heel dankbaar zijn. Hoewel ik ‘Het doek valt’ nog niet heb gelezen (ik stel dat uit omdat ik dan écht alle Poirots heb gelezen, behalve de korte verhalen) weet ik zeker dat dat boek een waardiger einde voor de serie is dan ‘Een olifant vergeet niet gauw’.

Dit boek gaat over een koppel dat samen zelfmoord gepleegd heeft. Wanneer Ariadne Oliver op een literaire lunch wordt aangesproken door iemand die wil weten of de man de vrouw heeft doodgeschoten of andersom, gaat zij op onderzoek uit, natuurlijk met de hulp van haar oude vriend Poirot.

Zoals je wellicht al hebt geraden, vind ik dit geen goed boek. Dat heeft meerdere redenen:

1. Het is vermoeiend
Het verhaal is traag, er wordt met allerlei mensen gepraat en er zijn nauwelijks ontwikkelingen. Hercule Poirot voert weinig uit (zoals Ariadne Oliver terecht opmerkt) en het verhaal leest alsof je erwtensoep eet in de zomer: een troebele massa die niet echt vies is, maar ook niet lekker – uit beleefdheid eet je toch je kom leeg.

2. Het klopt niet
De tijdlijn in dit verhaal is erg gek. Het koppel dat zelfmoord heeft gepleegd, is al ouder. Er zijn verschillende fysieke klachten. Toch is er een dochter van een jaar of twaalf, wat grofweg betekent dat in elk geval de vrouw niet veel ouder dan midden vijftig kan zijn. Daarnaast is Ariadne Oliver zelf ook al behoorlijk oud (ze is al meer dan veertig jaar met Poirot bevriend), maar in dit boek gaat ze op bezoek bij haar oude kinderjuffrouw. Deze mevrouw was al oud toen ze voor Ariadne zorgde, wordt in het verhaal verteld, maar ze is nu ongeveer zeventig (of vijfenzeventig, ik ben slecht met getallen, het gaat om het idee). Aangezien Ariadne minstens veertig jaar is, als we aannemen dat zij als baby al bevriend was met Poirot, kan de kinderjuffrouw nooit ouder dan een jaar of dertig zijn geweest – en zelfs dat is nog oud, want het is niet waarschijnlijk dat Ariadne en Hercule als baby al vriendschap sloten (hij komt immers uit België en zij uit Groot-Brittannië).

3. Het ontknoping is voorspelbaar
Normaal weet Agatha Christie precies wat de lezer denkt en zet ze die handig op het verkeerde been, maar in dit boek is het mysterie ontzettend voorspelbaar. Ik had het ruim voor het einde al opgelost en eerlijk gezegd vond ik het vrij cliché.

4. De personages leven niet
De personages lijken er alleen te zijn om informatie te geven, meer diepgang is er niet aanwezig. Er is heel veel dialoog, wat niet per se vervelend is, maar in dit boek stoort het mij omdat er ook best wat ruimte gebruikt had kunnen worden voor het vormgeven van de personages. In een boek is het zo belangrijk dat je kunt meeleven, dat het je iets kan schelen wat er met de personages gebeurt, en hier is daar nauwelijks mogelijkheid toe.

Er is één uitzondering: Ariadne Oliver. Het is heerlijk dat zij een grote rol heeft in dit boek, zij is een heel fijn personage. Het begin van dit boek is ook veelbelovend, de literaire lunch is interessant. Het is jammer dat de rest mij zo tegenvalt. Agatha Christie is een heldin en ze heeft fantastische verhalen geschreven, maar dit boek is niet levendig, verrassend of memorabel. Misschien komt het door de leeftijd waarop Christie dit schreef of misschien is het niet meer dan normaal om een keer een wat minder boek te produceren – we zullen het nooit weten. In elk geval is dit een boek dat je rustig kunt overslaan, ik zou het alleen aanraden als je écht fan bent van Ariadne Oliver en meer over haar wilt lezen.

2 sterren.