Te veel voor één boek

‘Kom je spelen?’ van M.J. Arlidge gaat over Kassie, een tiener uit Chicago die kan zien wanneer en hoe mensen zullen sterven. Op een ochtend botst ze tegen een man op en beseft ze dat hij binnen vierentwintig uur dood zal zijn. Dat is het begin van een reeks moorden. Niemand gelooft Kassie wanneer zij voorspelt wie de volgende slachtoffers zullen zijn.

Ik zou ‘Kom je spelen?’ heel graag een goed boek willen vinden, want Arlidge heeft meerdere fantastische thrillers geschreven, maar het voldeed niet aan mijn verwachtingen.

Plot
Het uitgangspunt van dit boek is niet origineel. Ik moet meteen denken aan ‘Numbers’ van Rachel Ward, een young adult-boek waarin de hoofdpersoon de sterfdatum van anderen kan zien en ontdekt dat een hele groep mensen op dezelfde dag zal doodgaan – een aanslag. De stijl van ‘Kom je spelen?’ is een exacte kopie van Arlidges eigen Helen Grace-serie. De belangrijkste rechercheur heet Gabrielle Grey. Grey, Grace, het scheelt niet eens veel.

Daarnaast zit er heel veel herhaling in het verhaal. Telkens wanneer Kassie beseft dat iemand binnen vierentwintig uur zal sterven, flipt ze en/of valt ze flauw, het hele boek lang. Ik zeg niet dat het geen logische reactie is, maar Kassie heeft al haar hele leven de ‘gave’ om de dood te zien en na een jaar of veertien zou ze zichzelf toch wel wat beter onder controle mogen hebben. Ook het geweld is erg repetitief: de moordenaar moordt continu op dezelfde manier en deze gruwelijkheden worden elke keer uitgeschreven. De eerste keer is dat schokkend, maar daarna is de lezer hieraan gewend. Het idee dat de moordenaar de slachtoffers in hun eigen huis opwacht, verscholen in een kast of op zolder, is veel enger dan voor de zoveelste keer lezen dat iemands vingers eraf worden gesneden.

Verder schrijft Arlidge zichzelf ook vast dankzij zijn eigen idee: Kassie kan namelijk ook haar eigen dood zien aankomen. Aan de ene kant voegt dat wat toe aan het verhaal, omdat de lezer de manier waarop niet ziet aankomen, maar aan de andere kant haalt het heel veel spanning uit het verhaal. Vermoedelijk probeert Arlidge de vraag op te roepen of Kassie haar eigen lot kan bepalen of dat dat al vooraf vastlag, maar dit komt niet goed uit de verf.

Personages
Het is heel simpel: Arlidge schrijft geen onvergetelijke, levendige personages. In de Helen Grace-serie valt het steeds minder op, omdat dat meerdere boeken zijn en de personages zich beter ontwikkelen dan in een stand alone als ‘Kom je spelen?’. Het is goed dat Arlidge eigenlijk geen enkel personage sympathiek maakt, maar verder is er weinig ontwikkeling.

Ook gedragen personages zich vaak onlogisch. Zo besluit Kassie om, elke keer wanneer ze ziet dat iemand vermoord zal worden, diegene te achtervolgen – nadat ze compleet is geflipt. Zelfs wanneer andere personages haar tot orde roepen, beseft ze niet dat dit niet handig is. De mensen zijn bang voor haar en ze maakt zichzelf verdacht, het hele boek lang. Dat is heel frustrerend om te lezen. Hetzelfde geldt voor psycholoog Adam, die al jarenlang voor de politie werkt en opeens allerlei rare beslissingen neemt die zijn baan op het spel zetten. Er is ook een subplot met een politieagent dat raar afloopt en niets toevoegt aan het verhaal.

Vorm
Er is eigenlijk vrij veel in het verhaal dat niets toevoegt. De moordenaar, bijvoorbeeld. We horen veel te weinig over deze persoon, de motivatie van diegene, de psychologie. Tegelijk worden er enorm zware thema’s aangesneden in het verhaal: de dood, ongewenste kinderloosheid, een slechte moeder/dochterrelatie, familie, ambitie, depressie… Deze thema’s zijn eigenlijk veel interessanter dan de misdrijven, maar doordat dit een thriller is, blijven ze onderbelicht. Arlidge wil te veel in één verhaal stoppen.

Naar mijn mening zou dit boek veel beter werken als roman. We nemen Kassie, de tiener die kan zien wanneer mensen doodgaan en wanneer/hoe zij zelf zal overlijden. Ze wil alles doen om haar eigen dood te voorkomen. Geen seriemoordenaar, geen politie. Dan werkt dit boek toe naar de vraag in hoeverre mensen over hun eigen lot kunnen beschikken of dat alles al vooraf vastgelegd is. Hierdoor zou Arlidge de personages beter kunnen uitwerken, waardoor ze geloofwaardiger worden en gaan leven. Het zou nog steeds een spannend verhaal zijn.