Het minste deel van een fantastische serie

Ik zal maar meteen zeggen dat ik eigenlijk geen recensie over dit boek kan schrijven. ‘Iene miene mutte’ is het eerste deel van de serie van M.J. Arlidge over Helen Grace, maar ik heb deel twee, drie, vier én vijf voor dit boek gelezen. Arlidge is geen groot literair talent waarbij de boeken ook geweldig zijn als je de afloop kent (zoals bij bijvoorbeeld Jane Austen wel het geval is) en in deel twee werd deel één perfect samengevat.

Toch is dit boek wel een recensie waard, want de serie van Arlidge is echt heel goed – of in elk geval bijzonder en ‘Iene miene mutte’ is het begin. Helen Grace is een fantastische inspecteur bij de politie die door een rotjeugd de nodige psychische problemen heeft. Ze houdt van motorrijden en gaat regelmatig langs bij een SM-meester om zich te laten ‘afranselen’, om het boek even te citeren. In ‘Iene miene mutte’ moet ze een zaak oplossen waarbij iemand steeds twee mensen ontvoert en die twee mensen onderling laat kiezen wie er mag blijven leven.

Wat interessant is aan dit boek, is dat het leest als een Netflix-serie. Zoals ik eerder schreef is Arlidge geen groot literair genie, maar dat weet hij. En daar is ook niets mis mee. De kwaliteiten van Arlidge liggen elders en dat weet hij ook. Hij schrijft razendsnelle korte hoofdstukken die lezen als afleveringen van een serie. Je kunt niet stoppen met lezen en je hebt het ook binnen een paar uur uit, alsof je aan het bingewatchen bent. Ik kende het plot van dit deel al voordat ik het las, maar de andere delen waren (bijna) allemaal onvoorspelbaar en vol met twisten. De personageontwikkeling binnen dit boek valt tegen, maar uitgesmeerd over de serie is die zeker aanwezig, vooral in de latere boeken.

Ik vind dit boek minder doordat het voor bijna 100% op het plot leunt en er weinig overblijft als je het plot al kent. Er is bijvoorbeeld ook een novelle van Arlidge die zich afspeelt voor dit boek (maar later is geschreven) en die ook niets nieuws behandelt, maar die op meer leunt dan het plot, waardoor die wél goed leest. Daarnaast vraag ik me af of ‘Iene miene mutte’ wel nodig is voor de serie over Helen Grace. Ik ben zelf dus begonnen met deel twee (‘Piep zei de muis’) en ik heb nooit het idee gehad dat ik deel één heb gemist, ook toen ik het nog niet had gelezen.

Samenvattend: dit boek is niet zo bijzonder, maar deze serie in het algemeen wel. Laat je door deze recensie dus niet tegenhouden om eraan te beginnen, maar houd je verwachtingen een beetje onder controle tot je bij deel twee bent, vanaf dan gaat het echt los.

3 sterren.