De meeste plottwisten van de serie

‘Klikspaan’ is één van mijn favoriete delen uit de serie over Helen Grace. Het boek draait om brandstichting en dat is een slimme keuze. De angst voor brand is voor veel mensen veel herkenbaarder dan de angst om vermoord te worden, dus alleen al door het thema zijn we gegrepen. Ook is dit een boek waarin Arlidge meer risico neemt dan in de vorige delen. Zo laat hij (nog) meer personages aan het woord. Of dat goed is voor de diepgang is een discussiepunt, maar het is wel een nieuwe benadering. Hij geeft elk slachtoffer een gezicht. Doordat we ons beter in het slachtoffer van een brand kunnen verplaatsen dan in het slachtoffer van een moord (dat eerste zou ons ook zomaar kunnen overkomen) komt dit boek wat meer aan, het trekt ons iets dieper dan de oppervlakte waar de vorige delen toch een beetje bleven.

Volgens mij is dit ook het boek met de meeste plottwisten. Het is in elk geval absoluut onvoorspelbaar. Door het grote aantal branden in korte tijd is het ook urgent, de spanning is hier groots en daardoor moet je doorlezen en stoor je je niet aan eventuele ongeloofwaardigheden, waar het vorige deel (‘Pluk een roos’) wel last van had. Het is ook leuk dat een personage dat in de vorige boeken op de achtergrond bleef nu een prominentere rol krijgt.

Door de branden zien we niet alleen de ellende binnen het politiekorps, het blijkt dat er bij de brandweer ook genoeg misgaat. De irritante journaliste die ook in de eerdere boeken aanwezig is is hier nog steeds irritant. Sommige mensen vinden dat vervelend, maar ik vind het wel een leuk element. Op dit moment is het nog een soort herhaling, maar Arlidge werkt haar op een later moment beter uit, dus die hoofdstukken zijn er niet voor niets.

Er is één element in de schrijfstijl van Arlidge dat ik heel goed vind en dat ik nog niet eerder heb genoemd: hij geeft elk personage een eigen stem. Probeer maar eens vanuit minstens tien personages te schreven en die allemaal een eigen manier van vertellen mee te geven (ook nog eens binnen soms maar één hoofdstuk van minder dan drie pagina’s ). Dat laat zien dat Arlidge een goede auteur is.

Verder is er ook steeds meer dreiging tussen de personages. Je voelt dat er wordt opgebouwd naar iets, naar een volgend boek (‘Naar bed, naar bed’) dat inderdaad een soort afsluiter van de eerste helft van de reeks blijkt te zijn. Als je zo ver bent dat je ‘Klikspaan’ leest, ben je gewend aan de schrijfstijl van Arlidge, weet je precies wat je kunt verwachten en mag je eigenlijk niet meer klagen over de korte zinnen, weinig literaire hoogstandjes of minder diepgang. Dat zijn bewuste keuzes die Arlidge heeft gemaakt en dat zegt alleen iets over wat hij met zijn boeken wil, niet iets over zijn vaardigheden als schrijver. Dit boek is ontzettend spannend, het meest spannende in de serie tot nu toe, en dat is het allerbelangrijkste.

4 sterren.