Het minst memorabele deel uit de serie

‘Pluk een roos’ is het boek van Arlidge met de minst geslaagde (Nederlandse) titel. Ik weet niet of dat komt doordat ik rozen als een cliché zie, de titel associeer met een positief rijmpje of totaal niets spannends kan bedenken aan het plukken van rozen. Bij ‘Piep zei de muis’ was de titel interessant omdat hij een contrast vormde met het genre thriller, ik vond hem gedurfd, en ‘Iene miene mutte’ was spannend en ging ook nog over de inhoud van het boek.
Naast de minst memorabele titel vind ik dit ook het boek met de minst memorabele inhoud. Ik moest even opzoeken wat hier ook alweer gebeurde, waar ik bij de andere boeken die ik nu ook recenseer geen last van had. ‘Pluk een roos’ gaat over Ruby, die wakker wordt in een kelder, waar ze wordt vastgehouden en uitgehongerd. Ze blijkt niet de eerste vrouw te zijn die daar is vastgehouden. Helen Grace en haar team moeten alles op alles zetten om haar te vinden en de vermoedelijke seriemoordenaar te arresteren. Daarbij is er ook binnen het politiekorps de nodige tegenstand.

Dit klinkt allemaal prima en het boek leest ook prima, maar het is niet meer dan dat. Arlidge blijft op de veilige paden. Of nee, beter gezegd: de nieuwigheid is er vanaf, de lezer is gewend aan zijn schrijfstijl. Pas in de latere boeken daagt hij zichzelf uit en neemt hij risico’s qua plot en personages. ‘Pluk een roos’ is inhoudelijk minder sterk dan de latere boeken. Arlidge heeft de pech dat ik die al heb gelezen voordat ik dit schrijf en dat ik zowel ‘Piep zei de muis’ (deel twee) als ‘Klikspaan’ (deel vier) wel heel goed vind. Of nou ja, pech, hij zal deze recensie nooit lezen (tenzij hij Nederlands leert, maar dat is heel moeilijk en daar stopt hij vast mee voordat hij er goed genoeg in is om dit te kunnen lezen). Hier gebeurt eigenlijk hetzelfde als in ‘Iene miene mutte’: doordat Arlidge zo op het plot steunt, blijft er weinig over als dat tegenvalt. De donkere wolken die tussen bepaalde personages hingen in het vorige deel zijn voorbij gedreven en er ontstaan wel nieuwe, maar op de één of andere manier vind ik het allemaal niet zo geloofwaardig in dit boek.

Dat is niet erg, want als het echt spannend is, vraag je je helemaal niet af of iets wel of niet kan. Arlidge vertrouwt erop dat hij die spanning kan oproepen, maar waar het hem in ‘Piep zei de muis’ wel lukte, gaat het hier niet helemaal goed. Dat is de consequentie als je twee boeken per jaar schrijft, niet alles kan geweldig zijn. Gelukkig betekent dat niet dat het boek slecht is. Je bent er zo doorheen, je wilt weten hoe het afloopt en na het lezen wil je meteen door met het volgende deel.

3 sterren.