Leven tijdens een schrikbewind

Toen ik zag dat dit boek geschreven is door een Westerse auteur over een tijd waarin westerlingen geweerd werden door het Irakese regime, was ik sceptisch. Hoe kan een buitenlandse een boek schrijven over een tijd waarin ze niet geleefd heeft en uit tweede hand bijna niets over te horen viel? Maar dit bleek niet waar: Gina hééft in Bagdad gewoond ten tijde van het regime van Saddam Hussein.

Vanuit haar eigen ervaringen is dit boek ontstaan over de levens van Ally, Huda en Rania. Wilkinson zeg een uitstekend verhaal neer. Het schrikbewind van de president kruipt onder je huid en het wantrouwen en de angst spat van de pagina's in je gezicht. Toch is de auteur nergens oordelend. Ze laat de personages over zichzelf oordelen, maar schrijft heel neutraal. Wel meeslepend, maar zonder situaties aan te dikken of te bagatelliseren. De naakte waarheid ligt in dit boek op tafel.

Ook de cultuur heeft een mooie plek in dit verhaal. De originele titel is ook, verwijzend naar een Irakees gezegde: Als de abrikozen bloeien. Nu bestaat er al een boek met een zeer vergelijkbare titel, maar wat mij betreft had hij deze titel toch ook mogen blijven in de vertaling. Net als in het verhaal Arabische uitdrukkingen en woorden en Irakese gebruiken regelmatig voorkomen. Dit maakte het naast een meeslepend ook een leerzaam boek.

Het boek leert je Irak en de Irakese cultuur kennen, maar ook de gelijkenissen tussen mensen over de hele wereld. Zoals Gina Wilkinson in haar dankwoord schrijft:

"... heb ik ontdekt dat we, hoewel we misschien op een bepaalde manier bidden, ons haar al dan niet bedekken, ons brood ongezuurd of met gist bakken, ten diepste hetzelfde willen: veiligheid, vrede, liefde. We delen veel meer met elkaar dan we van elkaar verschillen."