Opdat we nooit vergeten

3-3,5

Wanneer de oma van Janna overlijdt en ze samen met haar moeder het huis opruimt, vindt Janna een kistje met daarin een zilveren Davidster, een geboortebewijs in een taal die ze niet kan lezen en een metalen ring. Haar moeder wil het al wegdoen, maar Janna is geïntrigeerd. Als in diezelfde week haar eigen vertrouwde leventje op losse schroeven komt te staan, besluit ze op zoek te gaan naar het verhaal achter de voorwerpen. een verhaal dat haar eerst naar Parijs en dan naar Wit-Rusland zal brengen.

Je leest afwisselend vanuit het perspectief van Janna en dat van Ella. Vooral de stukken vanuit Ella vond ik mooi en indrukwekkend. Ik weet weinig van hoe de tweede wereldoorlog in de Sovjet-Unie heeft geraasd en je kunt merken dat Aline daar wel gedegen onderzoek naar heeft gedaan. Ze neemt je echt mee in het verhaal van de joden in Wit-Rusland. Hartverscheurend, maar zo goed dat het verteld wordt.

Het verhaal van Janna vond ik minder sterk. Dat waren me wat te veel stereotypen. In het begin kwam haar perspectief veel terug in het boek en begon ik me er een beetje aan te ergeren. Gelukkig bleek het zwaartepunt wel echt op het verhaal van Ella te liggen! Dit heeft Aline wat mij betreft goed verdeeld. Ik was even bang dat het verhaal van Ella minder ruimte zou krijgen om de sores van Janna op te lossen, en dat had ik zonde gevonden.

Na 1/3e van het boek werd het wat mij betreft dus steeds meeslepender en de tweede helft van het boek heb ik zelfs in één leessessie (van 3 uur haha) gelezen! Bedankt, Aline, dat je in deze intrigerende vorm het verhaal van de Wit-Russische joden en de Partizanen/verzetstrijders op papier hebt gezet