Een mooi debuut

In Het huis van Dantès stap je in het verhaal van de hoofdpersoon in als zijn relatie net verbroken is en zijn ex-geliefde hem afzet bij zijn nieuwe woning. Een einde waar Reinout nog niet aan toe was.

Het plot dat volgt baseert zich op zijn vondst van een aquarel in een kastje dat hij op straat gevonden heeft. Geïntrigeerd door het leven van de twee mensen op de schildering, ene Johan en Michelle, gaat Reinout op zoek naar Michelle (zij heeft het geschilderd).

Het rest van het boek is weinig plotgedreven. Het lijkt vooral een filosofisch boek over liefde, je plek in deze wereld, verschillende afslagen die het leven kan nemen en boeken. Normaalgesproken houd ik hier minder van. Een meer filosofisch boek vind ik al snel traag.

Maar in dit geval las dit zeker niet zo! Grote complimenten voor de auteur; zeker omdat het een debuut is. Het boek zit vol mooie inzichten en zinnen, loopt soepel en hield me geïntrigeerd. Tijdens het lezen schreef ik op: mysterieus, zonder irritant vaag te worden. Het komt over als een meer ervaren auteur dan een debutant. Ik kijk ernaar uit om in de toekomst meer werk van Alexander del Prado te lezen!

Graag neem ik je als voorbeeld mee in de eerste alinea van het boek:
"Er bestaan momenten waarop een mens hoopt dat de tijd een vlucht neemt. Dat hij sneller gaat lopen of zelfs vliegen, zodat wat je voelt onder zijn gewicht verpletterd wordt. Dan wil je dat de wind komt, dat de kou, de hitte en de regen elkaar razendsnel opvolgen om je gevoelens te doen barsten, glad te strijken of te polijsten als hout van eeuwenoude planken. Want alleen daarna, denk je, is de hemel helder genoeg om sterren te onderscheiden waarop je je koers kunt uitzetten. Als wat er is maar voorbijtrekt. Dan zal alles goed zijn."