Lezersrecensie
Haar tijd vooruit; er was haar zoveel meer gegund...
Wat was dit meisje haar tijd vooruit en wat is het oneerlijk dat zij niet langer van de wereld en vooral ook de wereld niet langer van haar heeft mogen genieten!
In Annes dagboek lees je me gedurende de periode dat ze in Het achterhuis ondergedoken zitten. Via brieven aan de fictieve Kitty vertelt ze hoe de dagen verstrijken, de ruzies en de momenten van nabijheid, maar ook haar filosoferen over hoe ze de wereld, de jeugd, de oorlog, de maatschappij en vrouwen/ meisjes ziet.
Gedurende de twee jaar in Het achterhuis veranderen de brieven. Als jong meisje van 13 is het wat meer en toen, en toen, en toen. Dat leest niet per se prettig, maar is wel heel tekenend voor de leeftijd en af en toe ook echt wel schattig. Naarmate Anne opgroeit, wat door de traumatische situatie duidelijk sneller gebeurt dan normaal zou zijn voor haar leeftijd, verandert de toon. Ze gaat meer overdenken en raakt diverse nog altijd actuele thema's.
Ik vind het zo bijzonder om zo intiem mee te kunnen lezen in iemands leven. Terwijl ik me tegelijkertijd ook de hele tijd bewust was van de tragiek van dit meisje dat het einde van de oorlog net niet heeft mogen meemaken en het wrange dat juist het feit dat ze het niet heeft overleefd er voor gezorgd heeft dat dit boek het daglicht heeft gezien. Ik vind het een mooi gegeven dat daarmee postuum toch een grote wens van Anne is uitgekomen, namelijk schrijver worden en een boek uitbrengen.
Hoewel ik me soms door de wollige zinnen en brieven heen heb moeten worstelen, ben ik heel blij dat ik haar dagboek eindelijk gelezen heb. En man, wat kan ze soms raak formuleren! Een aantal quotes die me zijn bijgebleven:
"Veroordeel me niet, maar beschouw me als iemand die zich ook eens te vol kan voelen." (p130)
"Met schrijven word ik alles kwijt, m'n verdriet verdwijnt, m'n moed herleeft!" (p224)
"Laat er nu gauw wat gebeuren, desnoods schieten, dat kan ons niet meer vermorzelen dan deze onrust, laat het einde komen, al is het hard, dan weten we tenminste of we uiteindelijk zullen overwinnen of ten onder gaan." (p272)
"Ik wou niet van 'leeftijdsverschijnselen', 'andere meisjes', 'gaat vanzelf over'
horen, ik wou niet als meisje-zoals-alle-anderen, maar als Anne-
op-zichzelf behandeld worden, en Pim begreep dat niet." (p292)
Ook de slotzinnen vond ik prachtig, maar daarvoor moet je haar dagboek zelf maar lezen.
Zo belangrijk dat dit boek er is en dat we na de gecensureerde versie van vader Otto Frank nu ook de integrale versie, zij het goed leesbaar gemaakt voor jongeren van nu, tot ons kunnen nemen. Opdat wij nooit vergeten!
In Annes dagboek lees je me gedurende de periode dat ze in Het achterhuis ondergedoken zitten. Via brieven aan de fictieve Kitty vertelt ze hoe de dagen verstrijken, de ruzies en de momenten van nabijheid, maar ook haar filosoferen over hoe ze de wereld, de jeugd, de oorlog, de maatschappij en vrouwen/ meisjes ziet.
Gedurende de twee jaar in Het achterhuis veranderen de brieven. Als jong meisje van 13 is het wat meer en toen, en toen, en toen. Dat leest niet per se prettig, maar is wel heel tekenend voor de leeftijd en af en toe ook echt wel schattig. Naarmate Anne opgroeit, wat door de traumatische situatie duidelijk sneller gebeurt dan normaal zou zijn voor haar leeftijd, verandert de toon. Ze gaat meer overdenken en raakt diverse nog altijd actuele thema's.
Ik vind het zo bijzonder om zo intiem mee te kunnen lezen in iemands leven. Terwijl ik me tegelijkertijd ook de hele tijd bewust was van de tragiek van dit meisje dat het einde van de oorlog net niet heeft mogen meemaken en het wrange dat juist het feit dat ze het niet heeft overleefd er voor gezorgd heeft dat dit boek het daglicht heeft gezien. Ik vind het een mooi gegeven dat daarmee postuum toch een grote wens van Anne is uitgekomen, namelijk schrijver worden en een boek uitbrengen.
Hoewel ik me soms door de wollige zinnen en brieven heen heb moeten worstelen, ben ik heel blij dat ik haar dagboek eindelijk gelezen heb. En man, wat kan ze soms raak formuleren! Een aantal quotes die me zijn bijgebleven:
"Veroordeel me niet, maar beschouw me als iemand die zich ook eens te vol kan voelen." (p130)
"Met schrijven word ik alles kwijt, m'n verdriet verdwijnt, m'n moed herleeft!" (p224)
"Laat er nu gauw wat gebeuren, desnoods schieten, dat kan ons niet meer vermorzelen dan deze onrust, laat het einde komen, al is het hard, dan weten we tenminste of we uiteindelijk zullen overwinnen of ten onder gaan." (p272)
"Ik wou niet van 'leeftijdsverschijnselen', 'andere meisjes', 'gaat vanzelf over'
horen, ik wou niet als meisje-zoals-alle-anderen, maar als Anne-
op-zichzelf behandeld worden, en Pim begreep dat niet." (p292)
Ook de slotzinnen vond ik prachtig, maar daarvoor moet je haar dagboek zelf maar lezen.
Zo belangrijk dat dit boek er is en dat we na de gecensureerde versie van vader Otto Frank nu ook de integrale versie, zij het goed leesbaar gemaakt voor jongeren van nu, tot ons kunnen nemen. Opdat wij nooit vergeten!
1
Reageer op deze recensie
